Новобаста ба синну сол ва ҳолати оилавият, ҳолати ҷисм ва рӯҳат, муддати имондор будан ё умуман имон надоштанат, — новобаста ба ҳама ин, агар ту зан бошӣ, ин китоб барои туст. Ман аллакай 30 сол боз вафодорона аз пайи Худованд меравам ва то ҳол аз ин роҳ берун нашудаам, аммо ба ман низ ин китоб даркор аст. Рости гап, маҳз аз он сабаб, ки ману ту монандем, ман ин китобро чунон ки барои ту навиштаам, барои худам низ навиштаам. Ҳаёти ман назар ба сайру гашти сабук бештар ба санҷиши вазнин монанд аст; он аз ҳаёти бепарвоёна ва хурсандона дида бештар хатарнок ва хастакунанда аст.

Он на ба насими салқини форам, балки ба шамоли гарм ва хушк монанд аст, ки ба рӯй мезанад.

Аммо ман медонам, ки Худо метавонад роҳҳои ноҳамворро ҳамвор кунад, тӯфонҳоро ором намояд, маро ва ҳамаи он чиро, ки бароям гаронбаҳост, ҳифз намояд, ва ҳатто борамро сабук кунад, агар аз Ӯ хоҳиш кунам, ки мушкилоти ҳаётамро ба Худ гирад. Аммо ин худ аз худ, бе дуо ба амал намеояд.

Мо ба давуғеҷи зиндагӣ дода шуда, на он қадар зиёд дуо мегӯем. Ё оиди ҳалли масъалаҳои ҳалталабтарин дуо мегӯем ва барои он вақт намеёбем, ки ба Худо наздик шавем, Ӯро амиқтар дарк намоем ва ба Ӯ оиди ҳамаи мушкилоти худ гӯем. Мо ҳар рӯз «шитобон дуо гуфта», каналеро, ки ба воситаи он ба ҳаёти мо баракатҳои Худо ворид мешаванд, маҳкам мекунем. Дар ин маврид мо худро ба хатаре рӯ ба рӯ мекунем, ки боре бо ҳисси холигӣ ва фикри даҳшатоваре бедор шавем, ки замини зери поямон ба рег табдил меёбад, ва қабати ҳимоякунандаамон чун пӯсти тухм нозук мешавад. Якчанд сол пеш бо ман маҳз ҳамин тавр шуд.

Он вақт ман бо корҳои хона ва тарбияи фарзандони навраси худ машғул будам ва саъй менамудам, ки ҳамсари хуб ва соҳибхоназани хуб бошам. Ман бо презентацияҳои китобҳоям дар сар то сари кишвар сафар мекардам, ба ҷамъомадҳои калисоӣ бисёр мерафтам ва ба эҳтиёҷмандон ёрӣ медодам ва бо ҳамаи ин корҳо он қадар машғул будам, ки чизи муҳимтаринро дар зиндагӣ — муоширати шахсиро бо Худо фаромӯш кардам. На ин ки бо роҳҳои Ӯ рафтанро бас карда бошам — баръакс, ман як рӯз ҳам бе Худованд зиста наметавонистам. На ин ки дуо гуфтанро бас карда бошам — баръакс, ман беш аз ҳарвақта, барои ҳамаи одамони рӯ замин дуо мегуфтам. Аммо ман оиди муоширати худ бо Ӯ дуо намегуфтам. На ин ки Каломи Худоро намехонда бошам — ман барои лоиҳаҳое ки он вақт бо онҳо машғул будам, мавод интихоб намуда ва ба дарсҳои библиявӣ, ки дар онҳо иштирок мекардам, тайёрӣ дида, Китоби Муқаддасро соатҳо мехондам. Аммо ман ба Худо вақт ҷудо намекардам, ки шахсан бо ман гап занад. Ман бо кори хуб чунон машғул будам, ки кори беҳтарро аз даст додам. Худам нафаҳмида, ба Марто табдил ёфтам, ба ҷои он ки Марям шавам (ниг.: Луқ. 10:38–42).

Ман вақти муоширати шахсиро бо Худованд кӯтоҳ кардам, ва дар натиҷа дар зери бори ташвишҳо ба пеш ҳаракат карда натавонистам. Ман ба гулдони нозуки булӯрин монанд шудам, ки аз сусттарин таъсири берунӣ осеб дида метавонад. Ман мефаҳмидам, ки эҳтиёҷи ман ба Худо аз ҳамаи эҳтиёҷоти дигар қатъитар ва муҳимтар аст. Ғайр аз Ӯ ҳеҷ кас ташнагии ҷони маро рафъ карда наметавонист. Ва ман дарк намудам, ки бо Худо дар дуо муоширати шахсӣ доштан ва онро ҳифз намудан то чӣ андоза барои ман муҳим аст.

Роҳи баромад аз ин ҳолат дар он буд, ки ман мебоист оиди ҳар як соҳаи ҳаётам, оиди инкишофи рӯҳонии худ дуо гӯям ва ваъдаҳои Худоро фаромӯш накунам. Танҳо ҳамин гуна дуо ба мо ёрӣ медиҳад, ки диққатамонро ба Худо ва нақшаи Ӯ равона кунем ва на бо роҳҳои худ, балки бо роҳҳои Ӯ қадамгузор шавем; ин дуо ба мо ёрӣ медиҳад, ки диққатамонро аз чизҳои муваққатӣ дур карда, онро ба чизҳои ҷовидонӣ равона кунем, ва он вақт мо лаёқати дидани чизҳои ҳақиқатан аҳамиятнокро ба даст меоварем. Он ба мо ёд медиҳад, ки ростро аз дурӯғ фарқ кунонда тавонем, имони моро устувор менамояд ва ба мо ёрӣ медиҳад, ки ба чизи ғайриимкон бовар кунем. Ба шарофати чунин дуо мо фарзандони Худо мешавем, чунон ки хоҳони он ҳастем, ва бовар мекунем ки ин имконпазир аст. Кадом зан ба ин эҳтиёҷ надорад?

Дар китобҳои пештараамон ман оиди он ки сухан мерондам, ки шавҳарон ва занҳо барои якдигар, волидон барои фарзандон, шаҳрвандон барои кишвари худ дуо гуфта метавонанд. Дар ин китоб ман кӯшиш мекунам ба ту ошкор намоям, ки чӣ тавр ту барои ХУД дуо гуфта метавонӣ. Ман мехоҳам ба ту ёрӣ диҳам, ки ба Падари Осмонӣ наздик шавӣ, оғӯши Ӯро эҳсос намоӣ, дили худро дар назди Ӯ пок намоӣ, боварӣ ҳосил намоӣ, ки Ӯ барои ту тақдири махсусеро муқаррар намудааст, бидонӣ, ки Ӯ туро дар асл кӣ офаридааст, ва дар Ӯ пуррагӣ ва камолот ёбӣ, то ба мақсаде ки Ӯ дар назди ту гузоштааст, наздик шавӣ. Дигар хел карда гӯем, ман мехоҳам, ки ту барои худ самараноктар дуо гуфтанро ва бо Худо наздиктар муошират намуданро ёд гирӣ.

Ман медонам, ки ту чиро мехоҳӣ

Се-чор соли охир ман барои вохӯриҳо бо хонандагони китобҳоям дар Иёлоти Муттаҳида сафарҳои бисёр кардаам. Дар ҳама ҷойҳое ки будам, дар байни занҳо пурсиш мегузарондам, то ки эҳтиёҷот ва хоҳишҳои асосии онҳоро ошкор намоям, яъне фаҳмам, ки онҳо беш аз ҳама ба кадом дастгирии дуоӣ эҳтиёҷ доранд. Он вақт ман барои китоби Қудрати шавҳари дуогӯй мавод ҷамъ мекардам. Ҷавобҳои шахсони пурсидашуда маро ҳайрон накарданд, аммо ман аз он дар шигифт будам, ки хоҳишҳои занҳо якхела буданд. Эҳтиёҷи асосии ҳамаи занҳое ки дар пурсиш иштирок доштанд, инкишофи рӯҳонӣ ва қадамгузории ҷиддӣ ва тағйирдиҳандаи ҳаёт дар роҳҳои Худо буд. Азбаски ҷавобҳо дар ҳама ҷо якхела буданд, ман пурсишро бас кардам. Манзара ба ман аён гардид!

Ман боварӣ дорам, ки ту низ, ба монанди ман ва бисёр занҳои дигар, муносибатҳои амиқ, пур аз муҳаббатро бо Худо меҷӯӣ. Вагарна ту ҳатто ин китобро намехондӣ. Ҷони ту хоҳони наздикӣ, муошират ва боварӣ ба он аст, ки туро ҳамон тавре ки ҳастӣ, дӯст медоранд, ва дуро қадршиносӣ мекунанд. Аммо сарчашмаи тамомнашавандаи ҳамаи ин неъматҳо танҳо дар Худост. Хоҳишҳои ниҳонии дили ту фақат дар раванди муоширати наздик бо Худованд иҷро шуда метавонанд, чунки ҳеҷ кас ғайр аз Ӯ умқи дили туро намебинад, туро беш аз Ӯ намешиносад ва дӯст намедорад. Майли рафънашаванда ба як чизи бештар ва болотар аз эҳсосот ва тасаввуроти ту, холигии ботинӣ, ки ту пуршавии онро аз ҷониби наздикони худ меҷӯӣ, — ҳамаи инро Худо дар ту ҷойгир кардааст, то ки Ӯ Худаш тавонад ташнагии рӯҳонии туро рафъ намояд ва холигии ҷони туро пур кунад.

Худо мехоҳад, ки мо хоҳони Ӯ бошем. Ва фақат дарки ин эҳтиёҷ моро озод мегардонад. Озодии мо дар он ифода меёбад, ки мо дуруст баҳо додани хоҳишҳоямон, танҳоӣ, холигии рӯҳии худ ва дар онҳо дидани нишонаи ба наздикии Худо эҳтиёҷи зиёд доштанамонро меомӯзем, эҳтиёҷи зиёдро ба он ки бо дастҳои кушода сӯи Ӯ шитофта, аз Ӯ хоҳиш кунем, ки моро бо Худ боз бештар пур кунад. Аммо чунин робитаи мустаҳкам бо Худо, ки мо хоҳони он ҳастем, худ аз худ пайдо намешавад. Оиди он дуо кардан, эҳтиёт намудан ва ғамхорӣ кардан лозим аст. Аз ҳамин сабаб мо бояд доимо оиди он дуо кунем ва онро эҳтиёткорона ҳифз намоем.

Эътирофи софдилонаи гуноҳолудии худ

Гумон накун, ки агар қотили такрорӣ набошӣ ва ҳеҷ гоҳ дар ғорати бонк иштирок накарда бошӣ, аз ҳеҷ чиз набояд тавба кунӣ. Гумон накун, ки агар якчанд сол боз дар роҳҳои Худо қадамгузор бошӣ, пагоҳии якшанбе ва бегоҳии чоршанбе ба калисо равӣ, дар ҳамаи ҷамъомадҳои дуоӣ иштирок кунӣ, пас, набояд аз ҳеҷ чиз тавба намоӣ. Гуноҳ на ҳамеша аён аст. Масалан, оё ягон вақт шубҳа кардаӣ, ки Худо ваъдаҳояшро ба ҷо меоварад? Ба Худо шубҳа кардан гуноҳ аст. Оё ягон вақт оиди касе овозаҳо паҳн кардаӣ? Ғайбат кардан гуноҳ аст. Оё ягон вақт аз муошират бо касе канораҷӯӣ кардаӣ, зеро хавф дорӣ, ки ӯ аз ту чизеро дархост мекунад, ки ту ба ӯ додан намехоҳӣ? Худпарастӣ гуноҳ аст. Оё ягон вақт аз касе нафрат кардаӣ? Ҳамаи он чи аз рӯи муҳаббат нест, гуноҳ аст.

Аз гуноҳ кардан 100% барканор будан ғайриимкон аст. Аз ҳамин сабаб тавба ин қадар муҳим аст. Агар мо гуноҳҳо, хатоҳо ва корҳои нодурусти худро эътироф накунем, мо аз Худо дур мешавем ва ба дуоҳои худ ҷавоб намегирем. «…Гуноҳҳои шумо дар миёни шумо ва Худои шумо ҷудоӣ андохтааст, ва хатоҳои шумо рӯи Ӯро аз шумо пӯшидааст, то ки нашнавад» (Иш. 59:2).

Гуноҳҳои худро эътироф накарда, мо аз Худо пинҳон мешавем, яъне аз пайи Одам ва Ҳавво дар боғи Адан меравем, зеро рӯйрост ба чашмони Ӯ нигариста наметавонем. Аммо аз Худо пинҳон шудан ғайриимкон аст. Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст, ки на танҳо ҳамаи корҳои ниҳонии мо, балки ҳамаи фикрҳо ва суханони ниҳонии мо ошкор хоҳанд шуд. «Ҳеҷ чизи ниҳоне нест, ки ошкор нагардад, ва ҳеҷ чизи махфие нест, ки маълум нашавад. Бинобар ин, он чи шумо дар торикӣ гуфтаед, дар рӯшноӣ шунида хоҳад шуд, ва он чи шумо дар хона ба гӯш гуфтаед, дар болои бомҳо эълон карда хоҳад шуд» (Луқ. 12:2–3). «Ва ҳеҷ махлуқе нест, ки аз Ӯ ниҳон бошад, балки ҳама чиз пеши чашмони Ӯ бараҳна ва ошкор аст: ба Ӯ ҳисобот хоҳем дод» (Ибр. 4:13).

Чӣ фикри даҳшатовар! Агар ба ҳар яки мо лозим ояд, ки оиди амалҳоямон ҳисобот диҳем, пас ҳар қадар тезтар дили худро дар назди Худо кушоем, ҳамон қадар беҳтар аст. Дар ҳақиқат, гуноҳҳои бароямон маълумро ҳарчи зудтар эътироф намоем, Худо гуноҳҳои бароямон номаълумро ҳамон қадар зудтар ошкор мекунад. Аммо фақат Худо медонад, ки чӣ қадар гуноҳ ҳанӯз дар ҳар яки мо боқӣ мемонад.

Гуноҳ ҳамеша натиҷаҳо дорад. Подшоҳ Довуд ҳангоми эътироф кардани гуноҳи худ беҳтар аз ҳама оиди ин гуфтааст: «Вақте ки хомӯш будам, устухонҳоям аз фиғони ҳаррӯзаи ман мепӯсиданд, зеро ки рӯзу шаб дасти Ту бар ман фишор меовард; тару тозагии ман ба хушкии тобистон табдил ёфтааст» (Заб. 31:3–4).

Ман вақтеро ба ёд меоварам, ки аз шавҳарам нафрат доштам, зеро ӯ аксар вақт ба ман рӯйрост суханонеро мегуфт, ки диламро сахт захмдор мекарданд. Хашм ва ранҷише ки ман дар худ нигоҳ медоштам, ба ман дарди сахт мерасонданд. Ман ҳиссиёти гуноҳолуди худро эътироф кардан намехостам, зеро чунин меҳисобидам, ки ҳақ ба ҷониби ман аст, ва танҳо шавҳарам айбдор аст. Аммо дар ниҳояти кор ман фаҳмидам, ки нисбати касе кина ба дил гирифтан гуноҳ аст, ва эътироф намудам, ки аз шавҳарам нафрат кардани ман гуноҳ аст. Худи ҳамон лаҳза ман ҳис кардам, ки дард аз вуҷуди ман берун шуд. «Дар ҷисмам аз ғазаби Ту ҷои сиҳате нест; дар устухонҳоям аз хатои худам саломатӣ нест, зеро ки гуноҳҳоям аз сарам гузаштаанд, мисли бори гароне аз бардоштам вазнинтар аст; аз боиси беақлии ман ҷароҳатҳоям бадбӯй шудаанд, фасод кардаанд» (Заб. 37:4–6). Ҳаёт бе ин ҳам душвориҳо дорад, ва ба иловаи ҳамаи мушкилот аз дарди ҷисм низ азоб кашидан аз ҳад зиёд аст.

Ҳеҷ чиз вазнинтар аз гуноҳ нест. То даме ки тамоми қудрати онро, ки моро дарҳам мешиканад ва ҷонҳоямонро нобуд менамояд, эҳсос накунем, мо вазнинии онро дарк намекунем. То даме ки сарҳоямонро ба деворе ки байни мо ва Худо гузошта шудааст, накафонем, мо қудрати вайронкунандаи онро баҳо дода наметавонем. Аз ҳамин сабаб беҳтараш ҳар гуноҳи бароямон маълумро эътироф намоем, дилҳоямонро пок кунем ва ҳарчи зудтар дар назди Худо росткор шавем. Тавба гуноҳро равшан нишон медиҳад ва дар назди Худо фош мекунад. Гуноҳи худро эътироф карда, мо ба Худо ҳеҷ чизи навро хабар намедиҳем, зеро Ӯ бе ёрии мо низ ҳама чизро медонад. Аммо Ӯ мехоҳад, ки ту худат гуноҳатро эътироф намоӣ.

Аммо эътирофи гуноҳ — бахшиш хостани муқаррарӣ нест, зеро ҳар кас бахшиш хоста метавонад. Бисёр одамон ин ҳунарро хуб аз худ намудаанд. Ва онҳо аз он сабаб ба осонӣ ин корро мекунанд, ки дар ин соҳа таҷрибаи зиёд доранд. Онҳо «бубахшед»-ҳои худро бо осонӣ ба чапу рост тақсим мекунанд, чунки роҳҳои худро дигаргун намекунанд. Онҳо бе ҳеҷ гуна ҳисси айбдории худ «бубахшед» мегӯянд. Онҳо як навъ мутахассисоне шудаанд, ки суханонашон маъно надорад. Аммо эътирофи ҳақиқии гуноҳ дар гуноҳ иқрор шудан ва аз он тавба карданро дар назар дорад.

Интихоби дуруст кардан

Мо калимаи «бадбинӣ»-ро медонем, аз қудрати таъсири он бохабарем ва одатан онро истифода намебарем. Худи фикр оиди он ки мо метавонем дар ҳақиқат касеро бад бинем, бароямон нохуш аст. Аммо гап дар он аст, ки бадкинагӣ решаи бадбинӣ аст. Агар мо аз ранҷишҳои худ даст кашидан ба бахшидан нахоҳем, ин эҳсосот ба бадбинӣ табдил меёбанд. Исо ба ин масъала хеле ҷиддӣ муносибат менамуд. Ӯ гуфтааст: «Ҳар кӣ аз бародари худ нафрат дорад, қотил аст; ва шумо медонед, ки ҳеҷ як қотил ҳаёти ҷовидоние надорад, ки дар вай сокин бошад» (1 Юҳ. 3:15). «Ва ҳангоме ки дар дуо меистед, агар аз касе озор дида бошед, вайро бибахшед, то ки Падари шумо низ, ки дар осмон аст, гуноҳҳои шуморо бибахшад» (Марқ. 11:25).

Биё ба муҳокимарониҳои худ аниқӣ ворид намоем. Касоне ки намебахшанд, қотилон номида шудаанд, ки ба ҳаёти абадӣ ва бахшида шудани гуноҳҳояшон умед надоранд. Ман чунин мегуфтам: агар байни бахшидан ва бадкинагӣ интихобе кардан лозим бошад, пас варианти беҳтар, яъне бахшиданро интихоб кардан лозим аст.

Бадкинагиро интихоб намуда, мо худро ба қадамгузорӣ дар торикӣ маҳкум мекунем (ниг.: 1 Юҳ. 2:9–11). Биниши равшани ҳаёти худро надошта, мо пешпо мехӯрем ва самти ҳаракатро гум мекунем. Ин моро саргум мекунад, ва мо хатоҳо содир мекунем.

Он вақт сустиҳо бар мо дастболо мешаванд, бемориҳо меоянд ва ба дил талхӣ меояд. Ин барои атрофиён аён мегардад, зеро мо ҳиссиётамонро пинҳон карда наметавонем. Ҳатто моҳияти воқеаро нафаҳмида, одамон ранҷиши ниҳонии моро ҳис мекунанд, ва онҳо дар ҳузури мо худро нороҳат ҳис мекунанд. Аммо агар мо қарор диҳем, ки бахшем, аз ин на танҳо мо, балки одамони атрофи мо низ бурд мекунанд.

Ҳаракатҳои дуруст кардан

Хости Худоро танҳо дар он маврид фаҳмидан мумкин аст, ки ба Каломи Ӯ сарфаҳм равем. Агар мо надонем, ки кадом ҳаракатҳо дурустанд, ҳаракатҳои дуруст карда наметавонем. Аз китоби дарсии муқаддаси ҳаёт, яъне аз Каломи Худо, мо метавонем ҳама чизҳоеро, ки ба онҳо эҳтиёҷ дорем, дониста гирем ва ҳамаи он чиро, ки аз мо талаб карда мешавад, ёд гирем. Аммо бо вуҷуди ин, ба мо гоҳо ба ҳар ҳол лозим меояд, ки «худро ба об партоем». Далели самимияти мо на дониши мо оиди он чи дуруст аст, балки амалҳои мо мебошанд. Тартиб додани рӯйхати корҳое ки бояд кард ва набояд кард — як кор аст, ва дӯст доштани роҳҳои Худо ва хоҳиши самимии пайравӣ ба онҳоро доштан — тамоман кори дигар аст. Оиди ҳаёти дуруст хондан — як кор аст, ва дуруст зиндагӣ кардан — кори дигар. Итоаткорӣ дар амалҳои ту зоҳир мегардад; хоҳиши итоаткор будан дар дуои ту зоҳир мешавад.

Панҷ воситаи самарабахш барои раҳоӣ аз душмани насли башар

Худо барои вайрон кардани нақшаҳои душман моро бо навъҳои гуногуни аслиҳа таъмин намудааст:

1. Каломи Худо — силоҳи тавоно бар зидди душман. Худи Исо онро истифода бурдааст, ҳангоме ки Рӯҳулқудс Ӯро ба биёбон бурд, ва дар он ҷо шайтон кӯшиш кард, ки Ӯро васваса намояд (ниг.: Мат. 4:1). Бисёриҳо чунин меҳисобанд, ки ба Писари Худо лозим набуд, ки ба биёбон равона шуда, ба иблис имкон диҳад, ки Ӯро васваса намояд. Аммо айнан ҳамон тавре ки назди ҳар кадоми мо меояд, «озмоишкунанда назди Ӯ омад», ва Исо Каломи Худоро истифода бурд, то ки ба душман муқобилат намояд. Ӯ ба иблис гуфт: «…одамизод на танҳо бо нон зиндагӣ мекунад, балки бо ҳар калимае ки аз даҳони Худо барояд» (Мат. 4:4). Агар душман ҳаёти туро вайрон карданӣ бошад, ӯро бо ёрии Каломи Худо шикаст деҳ. «Шахси бофаросат мусибатро мебинад, пинҳон мешавад: соддадилон гузашта мераванд, ва ҷазо меёбанд» (Мас. 27:12). Ҳамин ки ту дар ҳаётат вуҷуд доштани бадиро пай барӣ, дарҳол ба Каломи Худо муроҷиат намо.

2. Ҳамду сано ба Худо — силоҳи тавоно бар зидди душман. Ҳангоме ки мо Худоро парастиш мекунем, иблис аз ин сахт нороҳат мешавад. Ин аз он сабаб аст, ки иблис тобу тоқати касонеро надорад, ки ӯро парастиш намекунанд. Ин барои иблис то ба дараҷае нафратовар аст, ки ӯ ситоишкунандагони Худоро бад мебинад. Худоро иззат намуда, мо дари ҳаётамонро ба Худо мекушоем ва ҳузури Ӯро эҳсос менамоем. Ва иблис маҷбур мешавад, ки дур равад.

3. Итоаткорӣ ба Худо — силоҳи тавоно бар зидди душман. Агар мо дар гуноҳ зиндагӣ кунем ва ба Худо беитоатӣ намоем, мо ба ҳаёти худ иблисро даъват мекунем, ки метавонад ба хонаи мо дохил шавад, то ки дар он дурустакак ҷой гирад. Бисёре аз бадиҳое ки бо мо рӯй медиҳанд, натиҷаи амалҳои душман мебошанд. Аммо ҳангоме ки гуноҳ мекунем, мо худамон ба шайтон ҷой медиҳем, то ки ӯ дар ҳаёти мо қалъаҳо созад. Агарчи душман бар мо ҳеҷ қудрату ихтиёр надорад, ба фармудаҳои Худо беитоатӣ кардани мо ба ӯ имкон медиҳад, ки ба ҳаёти мо дарояд ва ҳатто дар назди ӯ «пояндоз» паҳн мекунад. Аммо гуноҳи худро эътироф намудан ва аз он тавба кардани мо дарро дар пеши бинии шайтон мепӯшад.

4. Имон — силоҳи тавоно бар зидди душман. Дар ёд нигоҳ дор, ки душман доимо дар роҳи ту домҳое мегузорад, ки ту онҳоро намебинӣ, зеро онҳо барои чашми одамӣ нонамоён мебошанд. Барои ба ин домҳо наафтодан бояд ба Худо ҳарчи наздиктар оӣ ва ба Ӯ имкон диҳӣ, ки қадамҳои туро роҳнамоӣ кунад. Барои ин имон даркор аст. «Ҳушёр ва бедор бошед, чунки душмани шумо, иблис, мисли шери ғуррон гаштугузор карда, касеро меҷӯяд, то ба коми худ кашад; ба вай бо имони қавӣ муқобилат кунед, чун медонед, ки ин гуна уқубатҳо ба сари бародарони шумо низ, ки дар сар то сари ҷаҳон ҳастанд, меояд» (1 Пет. 5:8–9). Имони мустаҳкам аз домҳои душман ҳимояи боварибахш аст.

5. Дуо ва рӯза — силоҳи тавоно бар зидди душман. Дуо — силоҳи тавоност, ки дар якҷоягӣ бо рӯза таъсирбахштар мегардад. Гоҳо баъди дуо ва рӯза аз чанголи душман раҳо шудан мумкин аст. Ҳайратовар аст, ки рӯза ва дуо барин воситаҳои муқаррариро истифода бурда, ба бисёр чизҳо ноил шудан мумкин аст, аммо ин дар ҳақиқат ҳамин тавр аст. Зоҳиран гӯё ҳеҷ воқеа рӯй намедиҳад, аммо дар ҷаҳони рӯҳонӣ ба душман шикасти сахт расонда мешавад. Одатан барои пора кардани занҷирҳои душман, ки ҳаёти туро печонида гирифтаанд, як шабонарӯз рӯза гирифтан кифоя аст. Мунтазам рӯза гирифта, бадиро боздоштан ва нақшаҳои душманро вайрон намудан мумкин аст. Ту ба ҳамин восита гӯё чунин мегӯӣ: «Ман аз хоҳишҳои худ даст мекашам ва Худоро дар ҳаёти худ ба ҷои аввал мегузорам». Душман аз ин нафрат дорад, чунки ӯ қудрати рӯзаро, ки ту барои мағлуб кардани ӯ истифода бурдан мехоҳӣ, медонад.

Идора кардани фикрҳои худ

Фикрҳоямонро назорат карда тавонистанамон дар таъмини бехатарии ҷонҳои мо ва аз душман ҳимоя намудани онҳо нақши муҳиме мебозад. Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст, ки мо бояд ба итоати Масеҳ асир кардани ҳар фикрро ёд гирем (ниг.: 2 Қӯр. 10:5).

Ман фаҳмидам, ки ҳақ дорам ба ҳар як фикри ба сарам меомада шубҳа намоям, ва ихтиёр дорам, ки ба он гӯш диҳам ё не. Ин барои ман, чун барои ҳар як навимон, кашфиёти ҳайратоваре буд. Бисёр қотилони такрорӣ мегӯянд, ки овозҳоеро мешунаванд, ки қатл карданро ба онҳо мефармоянд, ва онҳо танҳо ба ин фармонҳо итоат мекунанд. Одамоне ки овозҳои дар сарашон садо медодаро шинохта наметавонанд, дар байни онҳо садои иблисро — дурӯғгӯи ҳилагарро, ки ба онҳо наздик шуда, фикрҳои худро ба онҳо бор мекунад, фарқ кунонда наметавонанд. Мо бояд ба ин тайёр бошем.

Ҳар он чи Ту мефармоӣ, Худовандо

Дар филмҳои пештараи вестерн марди дурусткор (аксаран дар тан куртаи сафед дорад) одатан ба марди бадкирдор (ки дар тан куртаи сиёҳ дорад) расида мегирад ва таппончаро сӯи ӯ рост карда, мефармояд: «Дастонатро бардор!» (Ин «Дастонатро бардор» гуфтан на он қадар даҳшатнок садо медиҳад.) Марди бадкирдор силоҳашро ба замин мепартояд ва дастонашро бардошта, мегӯяд: «Таслим мешавам»

Маҳз ҳамин гуна «таслимшавӣ»-ро Худо аз ту интизор аст. Фақат ту он марди бадкирдор аз филми вестерн нестӣ, ва Худо ба сари синаи ту таппончаро рост накардааст. Ӯ ба ту бо ангушташ ишора мекунад, аммо на ҳамчун айбдор кардан ё маҳкум намудан — Ӯ бо муҳаббат сӯи ту ишора мекунад, мисли он ки Ӯ туро ба узвияти дастаи Худ интихоб карда бошад. Худованд ба ту мегӯяд: «Ту! Ман туро интихоб мекунам! Худро ба Ман бисупор, то ки ман ба ту ҳамаи он чиро, ки бароят омода намудаам, бидиҳам».

Агар мо чунин ҷавоб дода метавонистем: «Ман таслим мешавам, Худовандо. Ҳамаи он чиро, ки дар ман ҳаст, бигир. Ман ҳар он чиро, ки ту ба ман мефармоӣ, ба ҷо меоварам», зиндагии мо аз ҳамаи ҷиҳатҳо рӯ ба беҳбудӣ меовард.

Чаро чунин гуфтан: «Ҳар он чи Ту бихоҳӣ, Худовандо…ман ҳамаи он чиро, ки Ту мехоҳӣ, ба ҷо меоварам» бароямон душвор аст? Шояд он сабаб, ки мо мехоҳем, ки хоҳишҳои худамон иҷро шаванд, ва аз он чи Худо аз мо хоҳиш карда метавонад, метарсем. Мо аз он хавф дорем, ки ин ба мо як навъ зарар расонда метавонад. Охир, аз ҳама мураккаб на он аст, ки чунин гӯем: «Исо Худованд аст», балки он аст, ки мувофиқи он чи Ӯ мегӯяд, амал намоем. Исо пурсид: «Чаро Маро “Ҳазратам! Ҳазратам!” мегӯед, вале он чиро ки Ман мегӯям, ба ҷо намеоваред?» (Луқ. 6:46). Мо шубҳа мекунем, ки фармудаҳои Худо ҳақиқатан барои мо баракатҳо мегарданд. Ин корамон беҳуда аст. Худо мехоҳад, ки мо аъзоёни дастаи ғолибон гардем.

Агар дар ҳаёти ту инкишофи рӯҳонӣ набошад, тафтиш кун, ки оё ба Худо пурра боварӣ мекунӣ, оё Соҳиби ҳаёти ту будани Исоро эътироф менамоӣ, оё аз хоҳишҳои худ даст мекашӣ. Агар не, дастонатро бардор ва ин қадами аввалро гузор.

Исо гуфтааст: «…ҳар кӣ салиби худро бардошта, Маро пайравӣ намекунад, наметавонад шогирди Ман бошад» (Луқ. 14:27). Агар ту ҳаёти худро ба Ӯ набахшӣ, салиби Ӯро бардошта бурда наметавонӣ. Фақат ҳаёте ки комилан ба Худо бахшида шудааст ва пурра ба Ӯ тобеъ карда шудааст, барои ҷалоли Подшоҳии Ӯ самаранок истифода шуда метавонад. Ба Худо як қисми ту даркор нест. Ӯ мехоҳад ҳамаашро соҳиб шавад. Оиди он дуо гӯй, ки ту ба Худо ҳамаи он чиро, ки Ӯ аз ту интизор аст, дода тавонӣ.

Ғизои ҳаррӯза барои ҷонҳои мо

Каломи Худо — барои ҷонҳои мо нон аст. Мо бе он зиста наметавонем. Навишта шудааст, ки «одамизод на танҳо бо нон зиндагӣ мекунад, балки бо ҳар калимае ки аз даҳони Худо барояд» (Мат. 4:4). Агар мо аз Каломи Худо мунтазам ғизо нагирем, пас, моро гуруснагии рӯҳонӣ фаро мегирад.

Ҳангоми дар бемористон будан ман аз он ҳайрон шудам, ки бисёр оятҳои Навиштаи Муқаддас аз ёдам рафтаанд. Албатта, доруҳои дардпасткунандаи бисёр, ки ман он вақт истеъмол менамудам, ба ин мусоидат намуданд, аммо ба ҳар ҳол ин маро хеле ҳайрон намуд. Чӣ тавр ин имконпазир аст, ки пас аз ин қадар солҳои хондани Китоби Муқаддас ман ин қадар зуд чизҳои зиёдеро фаромӯш кардам? Агарчи баъзе оятҳо ба ақл ва дилам чунон нақш баста буданд, ки ман онҳоро ҳатто дар хобам аз ёд гуфта метавонистам. Ва он вақт ман фаҳмидам, ки ҳифз намудани Каломи Худо, ки дар ҷонҳои мо нақш бастааст, барои ҳар яки мо то чӣ андоза муҳим аст. «Бинобар ин мо бояд ба он чи шунидаем, махсусан бодиққат бошем, то ки аз он дур нашавем» (Ибр. 2:1).

Он чи аз ҳама афзалтар аст

Ҳаёти мо муваффақиятнок буда наметавонад, агар чизҳои аввалиндараҷа дар он дуруст ҷо ба ҷо гузошта нашуда бошанд. Ва ин ҷобаҷогузории чизҳои аввалиндараҷаро мо ҳар рӯз ба ҷо меоварем. Аммо мо мустақилона дар ҳаёти худ тартиботро ҷорӣ карда наметавонем. Барои ин ба мо роҳнамоии Рӯҳулқудс, дониши хуби Каломи Худо даркор аст. Оиди ду чизи афзалтарини ҳаёти мо дар Навишта Худи Исо гуфтааст: «Худованд Худои худро бо тамоми дилат ва бо тамоми ҷонат ва бо тамоми ҳушат дӯст бидор…». Ин ҳукми аввалин ва бузургтарин аст. Дуюмаш: «Ёри худро монанди худ дӯст дор» (ниг.: Мат. 22:37, 39). Аз ин возеҳтар гуфтан ғайриимкон аст. Агар ту ин ду фармударо — муҳаббат ба Худо ва муҳаббат ба наздиконро чизи афзалтарин эътироф намоӣ, пас, метавонӣ дар ҳаёти худ дигар принсипҳои ахлоқиро дуруст ҷо ба ҷо гузорӣ.

Дар ҳаёти ту чизи муҳимтарин бояд муносибатҳои ту бо Худованд бошанд. Худо гуфтааст: «…Туро худоёни дигар, ҷуз Ман, набояд бошад» (Xур. 20:3). Ва ин ҳақиқатан ҳамин тавр аст. Худо мехоҳад, ки ту диққати худро танҳо ба Ӯ равона намоӣ. Агар ту ҳар рӯз рӯи Ӯро биҷӯӣ ва аз Ӯ хоҳиш кунӣ, ки барои дар ҳаёти ту ҷорӣ намудани тартиб ёрӣ диҳад, пас, Ӯ ба ту ҷавоб медиҳад. Ман аз таҷрибаи худ медонам, ки агар мо Худовандро дар навбати аввал наҷӯем, ҳаёти мо аз зери назорат берун мешавад. Дар натиҷа вазъиятҳо моро идора мекунанд, ба ҷои он ки мо онҳоро идора намоем.

Худованд — Худои тартиб аст. Далели ин – сохтори олам аст, ки дар он ҳеҷ чизи бетартиб ва ё тасодуфӣ нест. Ҳаёти мо низ бояд ҳамин гуна тартиб дошта бошад, чунки ин ба Худо писанд меояд: «…Ҳамааш бояд бо тартибу интизом ба амал ояд» (1 Қӯр. 14:40). Агар мо дар ин бора дуо гӯем, Ӯ ба мо ёрӣ мерасонад. Ӯ ба мо нишон медиҳад, ки чӣ тавр дар зери ҳукмфармоии тавоно ва боварибахши Ӯ паноҳ бурдан, дигар хел карда гӯем, ба зери ҳимояи Ӯ даромадан мумкин аст. Ин барои ҳаракат сӯи баракатҳои Худо хеле муҳим аст.

Бист сабаби асоснок барои парастиши Худо

1. Ӯ ҳамаи гуноҳҳои маро мебахшад.

2. Ӯ ҳамаи бемориҳои маро шифо медиҳад.

3. Ӯ ҳаёти маро аз қабр раҳо мекунад.

4. Ӯ маро бо марҳамат ва саховатмандиҳо тоҷгузорӣ мекунад.

5. Ӯ хоҳиши маро бо неъматҳо сер мекунад.

6. Ӯ барои зулмдидагон ҳақиқат ва довариро амалӣ мегардонад.

7. Ӯ роҳҳои Худро нишон медиҳад.

8. Ӯ некӯст.

9. Ӯ саховатманд аст.

10. Ӯ то охир хашмгин намешавад.

11. Ӯ раҳмдил ва меҳрубон аст.

12. Ӯ на то абад дар ғазаб мешавад.

13. Ӯ нa аз аз рӯи гуноҳҳоямон ба мо сазо додааст.

14. Ӯ ба тарсгоронаш марҳамат мекунад.

15. Ӯ бадкирдориҳоямонро аз мо дур мекунад.

16. Ӯ моро мебахшад.

17. Ӯ дар ёд дорад, ки мо — хоки замин ҳастем.

18. Марҳамати Ӯ аз азал то абад мебошад.

19. Ӯ фарзандон ва наберагони моро, ки фармудаҳои Ӯро дар ёд доранд, баракат медиҳад.

20. Ӯ тахти Худро дар осмонҳо гузоштааст, ва Подшоҳии Ӯ ҳама чизро дорост.

Кор барои ҳар кас ҳаст

Он қадар муҳим нест, ки ту кистӣ — донишҷӯи шӯъбаи рӯзона; корманди ширкати калон; зани танҳое ки худаш худро таъмин мекунад; соҳибхоназан; зани соҳибкор; шахси маъюб; парастори беморон; модари танҳо; ҳамкори ташкилоти хайрия, — ҳар касе ки бошӣ, ту кори худро ба ҷо меоварӣ. Аҳамияти зиёд надорад, ки ту — ситораи шоу-бизнес ҳастӣ ё инсони «хурд», ки ӯро танҳо худо мебинад. Аҳамият надорад, ки ту чӣ қадар маош мегирӣ, зеро коре ки ту ба ҷо меоварӣ, барои Худо муҳим аст ва ту умедвор ҳастӣ, ки Ӯ кори туро баракат медиҳад. Мо ҳар коре ки кунем, мехоҳем онро хуб ба ҷо оварем. Агар кор хуб пеш равад, ин моро бо хурсандӣ пур мекунад. Барои атрофиён, барои аъзоёни оила, барои худамон ягон кори хубро ба ҷо оварда, мо қаноатмандӣ ҳис мекунем. Аммо агар меҳнати моро Худованд баракат надода бошад, мо ноумедӣ ва норозигӣ ҳис мекунем.

Китоби Муқаддас тимсоли зани идеалиро чун меҳнаткаши бузург тасвир менамояд (ниг.: Мас. 31). Ӯ молу мулк мехарад ва мефурӯшад (агенти хариду фурӯши моли ғайриманқул?); ӯ токзорро нигоҳубин мекунад (боғбон-декоратор?), либос медӯзад (моделиер?) ва онро мефурӯшад (директори мағозаи либос). Ин зани боқувват, боғайрат, меҳнатдӯст то бевақтии шаб кор мекунад ва боварӣ дорад, ки кори худро хуб ба ҷо меоварад. Худо мехоҳад, ки мо аз муваффақият шод шавем ва қаноатманд бошем. Аммо ин бе дуо ғайриимкон аст.

Дуо ба мо ёрӣ медиҳад, ки байни «тамаъ кардани чизи дигарон» (ҳирси фоида кардан), ки ҷони моро мегирад (ниг.: Мас. 1:19), ва «дасти танбал», ки моро бенаво мегардонад (ниг.: Мас. 10:4) мувозинатро нигоҳ дорем. Дуо моро аз хоҳиши «сарват ғун кардан» (ниг.: Мас. 23:4–5) бозмедорад, ва хоҳиш медиҳад, ки софдилона меҳнат кунем, ки дар натиҷа ба мо подоши моддӣ меоварад (ниг.: Мас. 10:4). Дуо ба мо ёрӣ мерасонад, ки байни танбалӣ ва меҳнати барзиёд мувозинатро ёбем ва аз он ҳифз менамояд, ки тамоми ҷаҳонро ба даст оварем, аммо ба ҷони худ зарар расонем (ниг.: Мат. 16:26).

Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст, ки «меҳнаткаш музди худро сазовор аст”» (1 Тим. 5:18). Аз ин бармеояд, ки ту барои меҳнати худ сазовори подош ҳастӣ. Гоҳо худи меҳнат подош аст. Масалан, ту барои пеш бурдани корҳои рӯзғор, барои тақсим кардани хӯрокҳои бепул, ё барои ба кӯдак ёд додани бастани банди пойафзол пул намегирӣ. Аммо дар ҳама ҳолат подоши бебаҳо барои меҳнати ту имконияти дидани натиҷаҳои он аст. «Мукофоти амали одил барои ҳаёт аст…» (Мас. 10:16).

Агар барои корат маоши хуб дода шавад, ҳатман оиди он дуо гӯй, ки минбаъд низ ба меҳнати ту ҳамин гуна саховатмандона подош дода шавад. Барои кордиҳандаат ва соҳибкории Ӯ баракат хоҳ, то ӯ имкон дошта бошад, ки барои меҳнати кормандон музди хуб дода тавонад. Оиди он гуо гӯй, ки корат дар назди дигарон қадр дошта бошад ва дар назари онҳо арзишнок бошад. Дар дуо оиди он хоҳиш кун, ки дар вазифа пеш равӣ, аммо фақат мувофиқи хости Худо. Чунин бигӯ: «Худовандо, ман хеле мехоҳам дар вазифа пеш равам ва мувофиқан маоши баландтар дошта бошам. Бигузор чунин шавад, агар, албатта, хости Ту бошад». Агар ту чунин дуо гӯӣ ва дар айни ҳол коратро ба Худованд бахшӣ, Ӯ онро баракат медиҳад.

Новобаста ба ҳолати моддии ту — хоҳ хуб бошад, хоҳ на он қадар хуб, — меҳнати ту барои Худо муҳим аст, барои одамон муҳим аст, барои ту муҳим аст. Ту набояд ин дуоро сарфи назар намоӣ. Меҳнати худро ба Худованд бахшида, аз Ӯ хоҳиш намо, ки онро баракат диҳад.

Нӯҳ воситаи дурусти рӯёнидани ҳосили фаровон

1. Коштани тухмии муҳаббат. Аз Худо хоҳиш бикун, ки дар ботини ту тухмии муҳаббаташро чунон кишт кунад, ки ту тамоми пуррагии ҳузури онҳоро ҳис кунӣ. Аз Худованд оиди он низ хоҳиш кун, ки муҳаббати Ӯ ба воситаи ту ба дигарон ҷорӣ шавад. Исо гуфтааст: «Агар аҳкоми Маро риоят кунед, дар муҳаббати Ман хоҳед монд, чунон ки Ман аҳкоми Падари худро риоят кардам, ва дар муҳаббати Ӯ мемонам» (Юҳ. 15:10). Аз Худо хоҳиш бикун ба ту ёд диҳад, то ба Ӯ чунон итоаткор бошӣ, ки муҳаббати Ӯ дар ботини ту атрафшонӣ карданро ҳеҷ гоҳ бас накунад.

2. Коштани тухмии хурсандӣ. Хурсандӣ аз Худованд ба вазъиятҳои ҳаёти ту ҳеҷ дахл надорад. Маҳз аз он сабаб, ки хурсандӣ дар муошират бо Худованд пайдо мешавад, ту бо вуҷуди масъалаҳои мураккаб ва дардноке ки дар ту пайдо мешаванд, хурсандӣ карда метавонӣ. Хурсандӣ ба касе, ки худро аз Худо дур мекунад ё ба ваъдаҳои Ӯ боварӣ надорад, дода намешавад. «Инро ба шумо гуфтам, то ки шодии Ман дар шумо бимонад ва шодии шумо комил бошад» (Юҳ. 15:11). Агар хурсандӣ аз Худованд дар ҳаёти ту бошад, умеде ҳаст, ки Худованд дар тақдири ту як чизи бузургеро ба вуҷуд меоварад. Оиди он дуо гӯй, ки тухмиҳои хурсандӣ аз Худованд дар ботини ту кошта шаванд ва ту ин хурсандиро ба атрофиён расонида тавонӣ.

3. Коштани тухмии осоиштагӣ. Оиди он дуо гӯй, ки дар ҳаётат ҳузур доштани Худо дар ботини ту осоиш ба вуҷуд оварад, ки аз ҳама гуна идрок болотар аст, ва новобаста ба ҳамаи вазъиятҳо, ин осоиш дар дили ту ҳукмфармо бошад. «Ва осоиштагии Худо, ки аз ҳар хирад болотар аст, дилҳои шумо ва фикрҳои шуморо дар Исои Масеҳ нигоҳ хоҳад дошт» (Флп. 4:7). Осоиши Худо ба як шарт дар мо ҳоҳад буд: агар мо бо Худо муносибатҳои мустаҳкам барпо намуда бошем. Аз Худо ёрӣ дархост намо, то ки Ӯро дарк намоӣ ва барои атрофиён сарчашмаи осоиш бошӣ.

4. Коштани тухмии сабру тоқат. Ба фикри ту, чаро Худо мехоҳад, ки мо самари сабру тоқат оварем? Шояд аз он сабаб, ки Худо барои ҳар кор вақти худро дорад. Ӯ ҳамеша беш аз он чи барои мо ошкор аст, мекунад, аз ҳамин сабаб ҳангоме Ӯ барои иҷрои ин ё он кор вақти муайян муқаррар мекунад, мо тамоми асосҳоро дорем, то ба Ӯ бовар кунем. Худо пеш аз он ки нақшаҳояшро оиди мо амалӣ гардонад, моро комил мегардонад ва пок мекунад, ва ин миқдори муайяни вақтро металабад. «То ки шумо танбал нашавед, балки ба касоне тақлид кунед, ки ба василаи имон ва пурсабрӣ вориси ваъдаҳо мегардад» (Ибр. 6:12). «Ва сабр бояд амали комил дошта бошад, то ки шумо комил ва солим буда, ҳеҷ камбудие надошта бошед» (Яъқ. 1:4). «…Ҷонҳои худро бо сабри худ наҷот диҳед» (Луқ. 21:19). Танҳо дар озмоишҳо пурсабр шудан мумкин аст. «Ва сабр дорӣ, ва барои исми Ман бисёр чизҳоро аз сар гузарондаӣ…» (Ваҳй. 2:3). Ва бо ин ҳама чиз гуфта шудааст. Оиди он дуо гӯй, ки ту дар пурсабрӣ устувор гардӣ ва ҳеҷ гуна озмоишҳо ин пурсабриро аз дили ту решакан карда натавонанд.

5. Коштани тухмии меҳрубонӣ. Ту интихоб карда метавонӣ, ки барои дар боғи худ кишт кардан кадом тухмиро интихоб намоӣ. Ту тухмии даркориро интихоб менамоӣ ва онҳоро ба замин мепартоӣ, ва Худо онҳоро месабзонад. Тухмии меҳрубонӣ — ана он чи ту бояд пеш аз ҳама кишт кунӣ. Дигар хел карда гӯем, ту меҳрубониро интихоб мекунӣ, то ки онро дар бар кунӣ, чунон ки либосро дар бар мекунанд (ниг.: Қӯл. 3:12). Зуҳуроти олитарини меҳрубонӣ қурбонии Исо дар салиб буд, ки Ӯ дар он ҷо ҳаёти Худро барои мо дод. Оиди он дуо гӯй, ки тухмии меҳрубонии Ӯ дар дили ту бисабзад ва туро ба фидокорӣ барин чунин кори ҳақиқатан нек омода намояд.

6. Коштани тухмии некӯӣ. Ҳангоме ки некӯии Исо дар ҷони ту кошта мешавад, дар ту хоҳиши амалҳои нек ба ҷо овардан пайдо мешавад. «Шахси нек аз ганҷинаи нек чизи нек берун меоварад; ва шахси бад аз ганҷинаи бад чизи бад берун меоварад» (Мат. 12:35). «Ҳамчунин ҳар дарахти нек меваи хуб меоварад, лекин ҳар дарахти бад меваи бад меоварад; наметавонад дарахти нек меваи бад оварад, ва дарахти бад – меваи хуб» (Мат. 7:17–18). Аз Худо хоҳиш намо, ки барои дар Ӯ будан ба ту ёрӣ диҳад, то ки некӯии Ӯ дар ту афзун шавад. Бо мурури он ки он дар дили ту реша медавонад, ту беш аз пеш ба атрофиён некӣ хоҳӣ кард.

7. Коштани тухмии садоқат. Мо садоқати худро ба Худованд нишон медиҳем, агар дар имон устувор ва боматонат биистем, агар ба Ӯ вобаста будани худро дарк намоем, агар мо дилпуркунанда, содиқ ва сазовори боварӣ бошем. «Касе ки дар чизи андак мӯътамад бошад, дар чизи бисёр низ мӯътамад аст, ва касе ки дар чизи андак ноинсофӣ кунад, дар чизи бисёр низ ноинсоф аст» (Луқ. 16:10). Оиди он дуо гӯй, ки ҳамеша ба Худо вафодор бошӣ. Дар дуо хоҳиш кун, ки ту ба Худованд вафодор буда, ба касоне ки бо онҳо муошират мекунӣ, намунаи нек нишон дода тавонӣ.

8. Коштани тухмии хайрхоҳӣ. Агар мо ҳавобаландона ва густохона рафтор намоем, ин одамонро меранҷонад ва онҳоро аз мо дур мекунад. Хайрхоҳ будан маънои онро дорад, ки кас бо атрофиён оромона, меҳрубонона ва бо фурӯтанӣ муносибат мекунад ва рафтори писандида менамояд. Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст: «Лекин бандаи Худованд набояд ҷанҷол кунад, балки бо ҳама меҳрубон, омӯзгор ва сабур бошад» (2 Тим. 2:24). «…Ҳикмате ки аз болост, аввалан, пок аст, сонӣ осоишта, боилтифот, фармонбардор, пур аз марҳамат ва самараи нек, беғараз ва бериё мебошад» (Яъқ. 3:17). Диққат ба ҳиссиёт ва талаботи дигарон, ки дар муносибати хайрхоҳона ба онҳо зоҳир мегардад, оиди он шаҳодат медиҳад, ки ту ба Рӯҳи Худо итоаткор ҳастӣ, ва тухмие ки Ӯ дар ту коштааст, сабзидааст. Дар дуо хоҳиш кун, ки дар хислати ту фурӯтанӣ ва хайрхоҳии Исо инъикос ёбад (ниг.: 2 Қӯр. 10:1).

9. Коштани тухмии худдорӣ кардан. Худдорӣ кардан на буттаи хурди тути заминӣ, балки танаи калон ва мустаҳками дарахти себро ба хотир меоварад. Фақат Худо қодир аст дар ботини ту чунин растании калонро кишт кунад, ки метавонад самарҳои сазовор оварад. Шахсе ки худдорӣ карда наметавонад, кори мехостаашро мекунад, ва аз натиҷаҳои рафтори худ парво надорад. Аз Худо қувват дархост намо, то ки ба васвасаҳо муқобилат намуда тавонӣ. «…Шумо тамоми ҷидду ҷаҳди худро ба кор бурда, ба имони худ некӯкориро ба худ изофа намоед, ба некӯкорӣ хирадмандиро, ба хирадмандӣ порсоиро, ба порсоӣ тоқатро, ба тоқат парҳезгориро…» (2 Пет. 1:5–6). Аз Худо илтиҷо намо, то ки дар ботини ту тухмии худдорӣ карданро кишт намояд, ки аз онҳо бояд дарахти устувор бисабзад. Аз Ӯ хоҳиш кун, ки хоҳишҳо ва эҳсосоти туро назорат кунад ва онҳоро ба Рӯҳи Худ тобеъ намояд. Худованд ҳатман ба ту интизомнокиро ёд медиҳад.

Агар самарҳои даркории Рӯҳулқудс оварда натавонӣ, аз Худо хоҳиш намо, ки дар ботини ту тухмии нек кишт кунад ва ҳамаи алафҳои бегонаи онро дур кунад. Замини дили худро бо Каломи Худо ғизо деҳ ва аз Рӯҳулқудс хоҳиш кун, ки онро ҳар рӯз об диҳад. Агар ту ба Худованд вафодор ва дар Токи ҳақиқӣ бошӣ, дар дилат ҳатман самари рӯҳонӣ пухта мерасад, ки Падари Осмонӣ аз он қаноатманд мешавад.

Ҳафт нишонаи хоси дар покӣ қадамгузор будан

1. Дар покӣ қадамгузор будан аз ҷаҳон ҷудо кардани худро дар назар дорад. Ин маънои онро надорад, ки барои аз ҳамаи беимонон пинҳон шудан, масалан, дар кӯҳсор гӯшанишинӣ кардан лозим аст. Ин маънои онро дорад, ки ту системаи арзишҳои ин ҷаҳонро рад мекунӣ ва ба ҷояш он чиро қабул менамоӣ, ки Худо беш аз ҳама қадр менамояд. Вагарна натиҷаҳо даҳшатовар буда метавонанд: «…Оё намедонед, ки дӯстӣ бо дунё душманӣ бо Худост? Пас, касе ки мехоҳад дӯсти дунё бошад, душмани Худо мегардад» (Яъқ. 4:4). Аммо кӣ мехоҳад душмани Худо бошад?

Ман мефаҳмам, ки ҷудо шудан аз ҷаҳоне ки дар он зиндагӣ мекунӣ, чӣ тавр мушкил буда метавонад. Аммо агар ту чунин хоҳиш дошта бошӣ, аз Худо хоҳиш намо, ки ба ту ёрӣ диҳад. Албатта, ту интихоб карда метавонӣ: баъзе барномаҳои телевизиониро тамошо кунӣ ё накунӣ, ба тамошои филмҳои муайян ба кинотеатр равӣ ё наравӣ, баъзе маҷаллаҳоро хонӣ ё нахонӣ, ба баъзе ҷойҳо равӣ ё наравӣ. «Ҷаҳонро дӯст надоред, на он чиро, ки дар ҷаҳон аст: касе ки ҷаҳонро дӯст медорад, дар вай муҳаббати Падар нест; зеро ҳар чи дар ҷаҳон аст: шаҳвати ҷисм, ҳаваси чашмон ва ғурури зиндагонӣ аз Падар нест, балки аз ин ҷаҳон аст» (1 Юҳ. 2:15–16). Аз Худо хоҳиш намо, то ба ту ёрӣ диҳад, ки аз корҳои ин ҷаҳон дур шавӣ ва аз Ӯ илтиҷо намо, ки беш аз ҷаҳон дӯст доштани Ӯро ба ту ёд диҳад.

2. Дар покӣ қадамгузор будан пок кардани дили худро дар назар дорад. Пок кардани дили худ маънои онро надорад, ки либоси сафеди пӯшонандаи ҳамаи нуқсонҳоро дар бар мекунӣ. Дар асл ин маънои онро дорад, ки ту аз Худои қуддус хоҳиш мекунӣ, ки дилатро пок кунад. Дар дил аз ибтидо гуноҳ сокин аст. Ва маънои пок кардан он аст, ки ҳаёти худ, фикрҳо, рафтор, робитаҳои кориро таҳлил карда, аз ҳама гуна нопокӣ пок намудани худро сар мекунӣ. Мо бояд қарор диҳем, ки аз ҷиҳати ахлоқ ва одоб пок шавем ва фаъолона амал намуданро сар кунем. «…Ва ҳар кӣ аз Ӯ чунин умед дорад, худро пок менамояд, чунон ки Ӯ пок аст» (1 Юҳ. 3:3).

Худо «муқаддас бошед» (Иб. 19:2) гуфта, ба мо фармудаҳо додааст: дуздӣ накунед, дурӯғ нагӯед, фиреб накунед, тӯҳмат накунед, қасос нагиред, барои худ бут насозед. Аз ин бармеояд, ки мо бояд амалҳои муайянро ба ҷо оварем, ки аз амалҳои бадахлоқона пок шудани моро исбот намоянд. Мо бояд дидаву дониста аз ҳамаи он чи тарзи зиндагии нопок ва нолоиқро тарғиб менамояд, рӯ гардонем. «...Балки, чунон ки Даъваткунандаи шумо муқаддас аст, худатон низ дар тамоми рафторатон муқаддас бошед, зеро ки навишта шудааст: “Муқаддас бошед, чунки Ман муқаддас ҳастам”» (1 Пет. 1:15–16). Оиди он дуо гӯй, ки бо диққат таҳқиқ намудани роҳҳои худ ва сӯи Худованд рӯ оварданро ёд гирӣ (ниг.: Плач. 3:40).

3. Дар покӣ қадамгузор будан на ба ҳасби ҷисм, балки ба ҳасби рӯҳ зистанро дар назар дорад. Андешаҳои ҷисмонии мо моҳияти ҳақиқии моро на камтар аз амалҳоямон ошкор менамоянд. Оё мо ба касе ҳасад мебарем? Оё бо касе душманӣ мекунем? Оё дидаву дониста гуноҳро ба ҳаёти худ роҳ медиҳем? Агар чунин бошад, пас, мо ба ҳасби ҷисм зиндагӣ мекунем. Ва ин моро мекушад. «Зеро онҳое ки ба ҳасби ҷисм зиндагӣ мекунанд, дар бораи чизи ҷисмонӣ фикр мекунанд, вале онҳое ки ба ҳасби рӯҳ зиндагӣ мекунанд, дар бораи чизи рӯҳони фикр мекунанд. Фикрҳои ҷисмонӣ мамот аст, аммо фикрҳои рӯҳонӣ ҳаёт ва сулҳу осоиштагӣ, Чунки фикрҳои ҷисмонӣ душманӣ ба Худост, зеро ки ба шариати Худо итоат намекунад ва наметавонад итоат кунад. Бинобар ин онҳое ки ба ҳасби ҷисм зиндагӣ мекунанд, ба Худо писанд афтода наметавонанд» (Рум. 8:5–8).

Агар ту ҳаёти худро воқеъбинона баҳо дода натавонӣ, пас, аз рӯи самарҳое ки ҷамъоварӣ мекунӣ, мебинӣ, ки кишти ту чӣ гуна буд, ва ту ба куҷо кишт кардӣ — ба ҷисм ё ба рӯҳ. «Фирефта нашавед: Худо намегузорад, ки Ӯро тамасхур кунанд. Зеро ки он чи одамизод мекорад, ҳамонро хоҳад даравид: касе ки барои ҷисми худ мекорад, аз ҷисм фаноро хоҳад даравид, ва касе ки барои Рӯҳ мекорад, аз Рӯҳ ҳаёти ҷовидониро хоҳад даравид» (Ғал. 6:7–8).

4. Дар покӣ қадамгузор будан аз гуноҳи ҷинсӣ пок шуданро дар назар дорад. Иштибоҳи бузурги ҷамъияти мо муносибати сабукфикрона ба гуноҳи ҷинсӣ аст. Тасаввур кардан мумкин аст, ки Рӯҳулқудс аз дидани он ки занҳо ба фиреби шайтон бовар карда, ҷисми худро мефурӯшанд ва худро аз баракатҳои Худо маҳрум менамоянд, чӣ гуна андӯҳгин мешавад. Боз як намуна: насли ҳозира, ки барои худ худфиребиро интихоб намудааст, боварӣ дорад, ки секси даҳониро бо касе ки ҳамсари ту нест, умуман секс ҳисобидан мумкин нест. Пас ҳамин тариқ ба ҷисми худ тағофул кардан ва аз ҳама гуна натиҷаҳо барканор будан мумкин аст. «Насле ҳастанд, ки дар назари худ пок мебошанд, ва ҳол он ки аз наҷосати худ шуста нашудаанд» (Мас. 30:12).

Худро аз ҳомиладории нодаркор ҳифз намуда, одамон ҷони худро ба ҳалокат маҳкум мекунанд, ва баъд оиладор шуда, ҳайрон мешаванд, ки хурсандӣ аз муоширати маҳрамонаи ҷинсӣ бо ҳамсар куҷо шудааст. Дар покӣ қадамгузор будан — пайравӣ ба ягон назария ё консепсияи нав нест (ниг.: 1 Тасл. 4:3–5). Аз Худо хоҳиш бикун, ки ақл, ҷон ва рӯҳатро дар покӣ нигоҳ дорад.

5. Дар покӣ қадамгузор будан бо номи Исо тақдис ёфтанро дар назар дорад. Исоро ба ҳаёти худ даъват намуда, мо аллакай ҳаёти пештараи гуноҳолудро ба сар бурда наметавонем. Акнун, ки Ӯ дар мо сокин аст ва Рӯҳулқудс моро пур мекунад ва дигаргун менамояд, мо амалҳои нолоиқи худро сафед карда наметавонем. «Ба ҳасби ҳамин ирода мо ба василаи қурбонии якбораи ҷисми Исои Масеҳ тақдис ёфтаем» (Ибр. 10:10). «Зеро ки Ӯ ба василаи як қурбонӣ тақдисшавандагонро то абад комил гардондааст» (Ибр. 10:14). Ин маънои онро надорад, ки аз гуноҳ кардан дар ҳимоя ҳастем ва ҳар чи хоҳем, мекунем, чунки Масеҳ оиди ҳама чиз ғамхорӣ мекунад. Ин тавр нест. Ин фақат маънои онро дорад, ки мо бояд дар Исо буданро давом диҳем ва аз Худо хоҳиш намоем, ки барои дар покӣ қадамгузор будани мо ёрӣ расонад.

6. Дар покӣ қадамгузор будан ба Худо наздик шуданро дар назар дорад. Агар оиди дар роҳҳои Худо қадамгузор будан, оиди дар покӣ ва осоиш зиста, ба Худо наздик шудан ғамхорӣ накунем, мо ҳеҷ гоҳ Худовандро намебинем. «Осоиштагиро бо ҳама пеша кунед ва қудсиятро толиб бошед, ки бе он ҳеҷ кас Худовандро нахоҳад дид» (Ибр. 12:14). Дарк намудани қудсияти Худо ва дар покӣ зистан — ҳамин аст ягона воситаи наздиктар шудан ба Ӯ (ниг.: Заб. 23:3–4). «…Ба воситаи наздиконам покии Худро зоҳир хоҳам сохт, ва дар назари тамоми қавм ҷалол хоҳам ёфт» (Иб. 10:3). Ҳеҷ чиз муҳимтар аз наздик шудан ба Худо нест.

Дар зиндагии ҳар яки мо лаҳзае фаро мерасад, ки мо дарк мекунем, ки Худо дар назди мост, Ӯ дуоҳои моро мешунавад. Мо барои бо Худо маслиҳат кардан вақт нахоҳем дошт, аммо ба мо лозим меояд, ки дар назди Ӯ ҷавоб диҳем. «…Парвардигор порсоёнро барои Худ ҷудо кардааст; Парвардигор мешунавад, вақте ки Ӯро мехонам» (Заб. 4:4). Ҳозир вақти он аст, ки тақводорона зиндагӣ кунем, ҳаёти худро пок кунем ва тақдис намоем, зеро мо мехоҳем, ки дуоҳоямон дар оянда иҷобат карда шаванд.

7. Дар покӣ қадамгузор будан ба Худо пурра боварӣ доштанро дар назар дорад. Муқаддасӣ — либосе нест, ки онро дар бар кардан ё кашидан мумкин бошад. Мо бояд дар муқаддасӣ зиндагӣ кунем — чунин аст хости Худо аз ибтидои замонҳо. «…Чунон ки моро пеш аз таъсиси ҷаҳон дар Ӯ баргузидааст, то ки ба ҳузури Ӯ дар муҳаббати муқаддас ва беайб бошем. Моро пешакӣ муайян намудааст, ки ба василаи Исои Масеҳ бар тибқи салоҳдиди иродаи Худ, ба фарзандӣ қабул кунад…» (Эфс. 1:4–5). Худо ба мо роҳро сӯи ҳаёти муқаддасона нишон додааст, ва Ӯ моро дар покӣ нигоҳ медорад. Агар дилҳои мо хоҳони ҳаёти росткорона бошанд, Худо моро аз гуноҳ кардан ҳифз хоҳад намуд.

Ҳангоме ки Иброҳим ба подшоҳ Абималик гуфт, ки Соро на зан, балки хоҳари ӯст, подшоҳ Сороро ба хонаи худ гирифт. Аммо дар хоб Худо ба Абималик ошкор намуд, ки ӯ ба қарибӣ мемурад, чунки зани шахсеро гирифтааст. Абималик ҷавоб дод: «Ба соддадилӣ ва покдастии худ ин корро кардам» (Ҳас. 20:5). Худо ба Абималик гуфт: «…Ман низ медонистам, ки ба соддадилии худ ин корро кардӣ, ва Ман низ туро нигоҳ доштам, то ки пеши Ман гуноҳкор нашавӣ; аз ин сабаб нагузоштам, ки ба вай даст бирасонӣ…» (Ҳас. 20:6).

Агар мо росткорона зиндагӣ кунем, Худо моро аз гуноҳ нигоҳ медорад. Ҳатто агар мо дар покӣ қадамгузор буданро тарзи зиндагии худ интихоб намоем, бе ёрии Худо онро пеш бурда наметавонем. Сабаби ин дар он аст, ки фақат Худо ба мо қувват медиҳад кореро ба ҷо оварем, ки Ӯ Худаш моро ба он даъват менамояд. Аммо мо бояд ҳамеша аз Худованд оиди ин хоҳиш намоем, чунки Ӯ донистан мехоҳад, ки мо қуддусияти Ӯро қадр мекунем ва хоҳони он ҳастем. Дар покӣ қадамгузор будан барои одамон ҷолиб аст, новобаста ба он ки онҳо бисёр вақт ин тарзи зиндагиро рад мекунанд. Аз Худо хоҳиш бикун ҳаётатро пок кунад, ва туро ба зебоии қуддусияти Худ ҳамроҳ намояд.

Ҳар кас мақсад дорад

Ҳар як зан таъиноти худро дорад, аммо на ҳар зан инро мефаҳмад. Ва агар биниши равшани вазифаи худро надошта бошем, мо ба ягон кас тақлид намуданро сар мекунем, ё худро касе вонамуд мекунем, ки дар асл он гуна нестем. Мо худро бо дигарон муқоиса менамоем ва худро нобарор ва ноӯҳдабаро ҳисоб мекунем.

Агар мо ба тасаввуроти худ оиди худамон мувофиқат надошта бошем, аз худ норозигӣ баён менамоем ва таъсирпазир ва беҳимоя ҳис мекунем. Мо худро сарзаниш мекунем, аз зиндагӣ, ки ба мо ҳеҷу пуч метобад, ноумед мешавем, дар худ маҳдуд мешавем, доимо худро таҳлил менамоем ва оиди он фикр мекунем, ки мо бояд чӣ гуна бошем.

Ҳамаи ин моро водор мекунад, ки ҳаётамонро мувофиқи тасаввуроти худамон ислоҳ намоем. Дар ҳадди ақалл мо ба худ дурӯғ гуфтанро сар мекунем ва дар натиҷа оиди худ ақидаи нодуруст ташаккул медиҳем. Одамонеро, ки самт ва мақсади ҳаёти худро гум кардаанд, шинохтан осон аст, чунки онҳо дар атрофи худ муҳити нооромӣ, қонеъ набудан ва хавотиршавиро ба вуҷуд меоваранд.

Худо барои ту чунин тақдирро намехоҳад. Ӯ мехоҳад, ки ту мақсади ҳаёти худро аниқ фаҳмӣ; Ӯ мехоҳад истеъдодҳоеро, ки Ӯ ба ту ато намудааст, ошкор намояд, ва барои ҷалоли Худо инкишоф додани онҳоро ба ту ёд диҳад.

Оилаи рӯҳонӣ доштан то чӣ андоза муҳим аст

Худо Падари мост. Мо — фарзандони Ӯ. Пас ҳамаи касоне ки ба Исои Масеҳ имон доранд — бародарону хоҳарон мебошанд. Мо хеле зиёдем, то ки дар як хона ҷойгир шуда тавонем, аз ҳамин сабаб Худо моро дар хонаҳои гуногун сокин мекунад, ки мо онҳоро калисоҳо меномем. Некӯаҳволии мо ба муносибатҳои мо ба якдигар вобаста аст. Тарзи бо одамон дар калисо барпо намудани муносибатҳоямон ба инкишофи рӯҳонии мо таъсир мерасонад. Агар мо аз одамоне ки Худо ба ҳаёти мо ворид мекунад, дур бошем, ҳеҷ ба мақсади худ намерасем. Ин маънои онро надорад, ки ин одамон ба мо барои ноил шудан ба мақсадамон як навъ ёрӣ мерасонанд. Аммо муошират бо онҳо ба муваффақияти мо мусоидат мекунад.

Мо бояд бо одамоне ки дар роҳи зиндагӣ ҳамроҳи Худованд равонаанд, муносибатҳои наздик дошта бошем. Дар раванди муоширати мо бо одамони беандоза имондор дар мо ҳисси масъулият дар назди онҳо ташаккул меёбад, ва дар навбати худ, дар онҳо ҳамин гуна ҳиссиёт дар назди сарварони аз ҷиҳати рӯҳонӣ қавитар, ки бо онҳо муошират доранд, ташаккул меёбад. Назди масеҳии болиғтар ҷавобгӯ будан барои ҳар яки мо маҳз аз он сабаб муҳим аст, ки ҳамаи мо фиреб хӯрда метавонем. Ҳар яки мо сустиҳо дорем ва аз ҳамин сабаб ба одамоне эҳтиёҷ дорем, ки моро ва ҳаёти моро дар партави ҳақиқат дида тавонанд. Мо ба муносибатҳое эҳтиёҷ дорем, ки танқиди ҳаққонӣ онро барҳам дода наметавонад.

Ин маънои онро надорад, ки ту дар муошират бо роҳбарони калисо ва аъзоёни он мушкилот нахоҳӣ дошт. Аммо ҳар гуна ихтилофотро нишонаи он ҳисобидан лозим нест, ки ту дар ҷои номувофиқ ҳастӣ.

Ҳама гуна муносибатҳо ба такмил ва пок кардан эҳтиёҷ доранд. Рафъ намудани мушкилот дар муносибат дӯстиро танҳо ғанитар мегардонад. Аммо дар ҳама ҳолат муносибатҳои мо дар дохили оилаи рӯҳонӣ ба дастгирии рӯҳонӣ эҳтиёҷ доранд.

Душмани Ту намехоҳад туро дар оилаи рӯҳонӣ ё дар байни одамони худоҷӯй бинад, зеро медонад, ки ин дӯстӣ то чӣ андоза ба ту таъсири мусбат мерасонад. Ӯ медонад, ки бе дастгирии оилаи рӯҳонӣ ту дар имон нашъунамо карда наметавонӣ. Ӯ медонад, ки бе якшавӣ бо оилаи рӯҳонӣ ва ба он бахшидани худ ту ба сафи исёнкорон меафтӣ, новобаста ба он ки инро мехоҳӣ ё не. Ӯ медонад, ки агар ту робитаро бо аъзоёни оилаи рӯҳонии худ дастгирӣ накунӣ, ҳеҷ гоҳ наметавонӣ чунон касе шавӣ, ки Худо туро он гуна офаридааст. Бинобар ин он бо тамоми қувват кӯшиш мекунад туро аз ин муошират дур кунад, ва аз ҳамин сабаб ту бояд оиди устувор намудани муносибатҳо бо шахсони бениҳоят имондор ғамхорӣ намоӣ.

Чор ҳақиқат оиди хости Худо

1. Иҷрои хости Худо аз мушкилот пурра раҳо шуданро кафолат намедиҳад. Андӯҳҳо қисми ҳастии моро ташкил медиҳанд. Ҳисси пуррагии ҳаёт ва осоиш дар байни фалокатҳо — ана он чи Худо барои мо пешбинӣ мекунад. Боварӣ ба он ки ту мувофиқи хости Худо амал менамоӣ ва ба Худованд писанд меоӣ, ба ту қувват медиҳад, ки аз ӯҳдаи мушкилоте ки ҳаёт ба ту пешкаш менамояд, бо муваффақият бароӣ. Бидон, ки нохушиҳо ва андӯҳҳо дар ҳаёти ту нишонаи он нест, ки Худо туро фаромӯш кардааст, зеро Худованд андӯҳҳоро барои такмил додани мо истифода мебарад. Байни аз сар гузарондани озмоишҳое ки Худо мефиристад, ва аз ҷониби Худо тарк карда шудан фарқи калон ҳаст. Агарчи дар ҳар ду ҳолат ту нороҳатӣ ҳис мекунӣ, яке боиси ҳаёт мегардад, дигаре сӯи марг мебарад; дар яке, бо вуҷуди ҳамаи нороҳатиро, ту осоиш дорӣ, дар дигарӣ — не.

2. Иҷрои хости Худо кори осон нест. Ҳаёти Исо исбот мекунад, ки ба Худо итоаткор будан — вазифаи дилхушкунанда ва осон нест. Исо ба салиб рафта, хости Худоро ба ҷо овард. Ӯ гуфт: «…Зеро аз осмон нозил шудаам на аз барои он ки ба иродаи Худ амал кунам, балки ба иродаи Фиристодаи Худ» (Юҳ. 6:38). Танҳо Ӯ он вақт ҳақ дошт гӯяд: «Ман имрӯз ба хости Худо итоат кардан намехоҳам», аммо Ӯ чунин нагуфт ва хости Падарро ба ҷо овард. Ва ҳозир Ӯ ба мо ёрӣ медиҳад, ки ҳамин тавр рафтор намоем.

3. Иҷрои хости Худо боиси нороҳатиҳои зиёд мегардад. Рости гап, агар дар қадамгузории худ бо Худованд ту ҳеҷ гуна шиддатнокӣ ва нороҳатӣ ҳис накунӣ, ман ҳамаи асосҳоро дорам, то шубҳа кунам, ки ту ҳақиқатан хости Ӯро иҷро мекунӣ. Ман дар таҷрибаи худ боварӣ ҳосил намудам, ки андӯҳҳо ва нохушиҳо ҳамсафарони ҳатмии касоне мебошанд, ки ҳақиқатан дар итоаткорӣ ба Худо қадамгузор ҳастанд.

4. Иҷрои хости Худо бошуурона ба амал меояд. Худо ба мо ҳаққи интихобро медиҳад: ба хости Ӯ итоат кунем ё не. Мо ҳар рӯз чунин интихобро мекунем. Оё мо хости Ӯро меҷӯем? Оё мо аз Ӯ хирадмандӣ дархост мекунем? Оё чунон ки Ӯ мефармояд амал намудан мехоҳем? «…Нодон набошед, балки дарк кунед, ки иродаи Худо чист» (Эфс. 5:17).

Ҳар рӯз ҳангоми қабули қарор мо байни иродаи Ӯ ва иродаи худ интихоб мекунем. Ба Худо писанд намеояд, ки ту барои қонеъ намудани хоҳишҳои ҷисми худ зиндагӣ кунӣ, Ӯ мехоҳад, ки ту «мувофиқи иродаи Худо» умр ба сар барӣ (1 Пет. 4:2). Ӯ мехоҳад, ки мо «дар ҳар кори нек барои иҷрои иродаи Ӯ» комил бошем, то ки он чи «ба Ӯ писандида» (Ибр. 13:21) аст, ба амал ояд. «…Зеро ки Худо дар шумо, бо ҳусни таваҷҷӯҳи Худ, ҳам хоҳиш ва ҳам амалро ба вуҷуд меоварад» (Флп. 2:13). Ман оиди он дуо мегӯям, ки ту «комил буда ва аз ҳар чизи писандидаи Худо вуқуф дошта, истодагӣ кунӣ» (Қӯл. 4:12).

Дарки хости Худоро аз шукргузорӣ ба Худованд сар кардан аз ҳама беҳтар аст: «Барои ҳама чиз шукр гӯед, зеро ки чунин аст иродаи Худо дар ҳаққи шумо дар Исои Масеҳ» (1 Тасл. 5:18). Худовандро барои он ки Ӯ дар ҳаққи ту ғамхорӣ мекунад, шукргузорӣ намо, сипас аз Ӯ хоҳиш кун, ки ҳар як қадаматро роҳнамоӣ кунад. Эҳсос намудани боварӣ ба он ки ту дар роҳи дуруст ҳастӣ ва кори писандидаи Ӯро ба ҷо меоварӣ, чунон олидараҷа аст, ки барои ин эҳсосот ба ҳама гуна нороҳатиҳо розӣ шудан мумкин аст.

Дуо

Даҳ воситаи дурусти дар ҳикмат қадамгузор будан

1. Дар Каломи Худо мондан. «Эй писарам! Агар гуфтаҳои маро бипазирӣ ва аҳкоми маро дар худ маҳфуз дорӣ, ба тавре ки гӯши худро ба шунидани ҳикмат роғиб ва дили худро ба хирад моил гардонӣ…он гоҳ худотарсиро хоҳӣ фаҳмид ва дониши Худоро хоҳӣ ёфт» (Мас. 2:1–2, 5).

2. Дуо гуфтан оиди ато намудани хирадмандӣ. «Ва агар касе аз шумо аз ҳикмат камӣ дошта бошад, бигзор талаб кунад аз Худое ки ба ҳама бо саховат ва бе сарзаниш ато менамояд, ва ба вай ато хоҳад шуд» (Яъқ. 1:5).

3. Худоро дар ҳама чиз дарк намудан. «Дар ҳамаи тариқҳои худ Ӯро дарк намо, ва Ӯ роҳҳои туро ҳамвор хоҳад кард» (Мас. 3:6).

4. Назди Худо дар тарси эҳтиромона қадамгузор будан. «Ибтидои ҳикмат тарси Парвардигор аст, ва шинохтани Қуддус хирад аст…» (Мас. 9:10).

5. Гӯш кардани одамони хирадманд. «Гӯши худро хам карда, суханони хирадмандонро бишнав, ва дили худро ба таълими ман моил намо…» (Мас. 22:17).

6. Аз ҳама чиз болотар қадр намудани хирадмандӣ. «Ҳикмат ба даст овар, хирад ба даст овар; инро фаромӯш накун, ва аз гуфтаҳои даҳони ман сар напеч. Онро тарк накун, ва он туро ҳифз хоҳад кард; онро дӯст дор, ва он туро нигаҳбонӣ хоҳад намуд» (Мас. 4:5–6).

7. Дар итоаткорӣ қадамгузор будан. «Барои росткорон наҷотро маҳфуз медорад; барои ростравон сипар аст…» (Мас. 2:7).

8. Фурӯтан будан. «Ғурур биёяд, нанг ҳам меояд, вале ҳикмат бо фурӯтанон аст» (Мас. 11:2).

9. Ёри худро дӯст доштан. «Касе ки аз ёри худ нафрат кунад, беақл аст, вале шахси хирадманд хомӯш мемонад» (Мас. 11:12).

10. На хиради ҷаҳон, балки хиради Худоро ҷустан. «Ва аз Ӯ шумо дар Исои Масеҳ ҳастед, ки барои мо ҳикмате аз ҷониби Худо, яъне адолат ва қудсият ва кафорат шудааст» (1 Қӯр. 1:30). «Куҷост ҳаким? Куҷост китобдон? Куҷост воизи ин ҷаҳон? Оё Худо ҳикмати ин ҷаҳонро ба ҷаҳолат табдил надодааст? Зеро, дар ҳикмати Худо, модоме ки ҷаҳон бо ҳикмати худ Худоро нашинохт, –– Худо салоҳ донист, ки ба воситаи ҷаҳолати мавъиза имондоронро наҷот диҳад» (1 Қӯр. 1:20–21).

Худо мехоҳад туро озод намояд

Оё бо ту бӯҳронҳои вазнини молиявӣ рӯй медиҳанд, ва оё чунин метобад, ки ту ҳеҷ гоҳ онҳоро паси сар намекунӣ? Оё ту ба худи ҳамон нохушиҳо, ба ҳамон як беморӣ, ки табибон онро ҳеҷ ташхис карда ва муолиҷа карда наметавонанд, гаштаву баргашта дучор мешавӣ? Оё дар ту чунин эҳсосоте пайдо мешавад, ки гӯё ҳамаи дастовардҳои ту арзише надоранд? Оё ту ба машрубот, маводи мухаддир, филмҳои порнографӣ ё қиморбозӣ майли рафънашаванда ё таваҷҷӯҳи зиёд дорӣ?

Оё туро тарзи зиндагии бадахлоқона ҷалб мекунад? Шояд, ту, бо вуҷуди ҳамаи кӯшишҳоят, муносибати душманонаи худро ба касе тағйир дода наметавонӣ? Ё ту бо одамоне ки дар ҳаёти ту нақши муҳим доранд, муносибатҳои шиддатнок дорӣ?

Оё гоҳо ба ту чунин наметобад, ки Худо аз ту дур аст? Оё ба ту чунин наметобад, ки дуоҳои туро ҳеҷ кас намешунавад ва ба онҳо ҷавоб намедиҳад? Оё дар ҳаёти ту на хурсандӣ аз Худованд, балки маъюсӣ ва ноумедӣ афзалият дорад? Оё гаштаву баргашта ба ҳамон як мушкилӣ ё одат бармегардӣ, ҳамон як хатоҳоро содир мекунӣ? Оё туро ҳисси норозигӣ аз худ фаро мегирад? Агар ту ақаллан ба яке аз ин саволҳо ҷавоби мусбат дода бошӣ, ман барои ту хабари хуб дорам: Худо мехоҳад туро озод намояд. Ӯ мехоҳад Раҳокунандаи ту бошад (ниг.: Рум. 11:26) ва ваъда медиҳад, ки «онҳоеро, ки барои мамот гирифта шудаанд, халос мекунад» (ниг.: Мас. 24:11).

Оё ту медонӣ. ки душман метавонад ҳар як сустии туро истифода барад ва ин сустиро ба аслиҳаи зидди ту табдил диҳад? Мо бисёр вақт бо нақшаҳои иблис муросо мекунем ва намедонем, ки мо ҳамаи инро дигаргун карда метавонем. Мо гумон мекунем, ки корамон омад намекунад, ва бадбахт будан дар сарнавишти мост, аммо дар асл ин кори душман аст, ки зидди мо амал менамояд. Аммо Исо маҳз аз ҳамин сабаб ба замин омад, ки моро аз ҳамаи ин озод намояд. Ӯ баҳри он омад, ки дар мағлуб намудани душмане ки моро нобуд кардан мехоҳад, ба мо ёрӣ диҳад. Худованд оҳу нолаи бандиёнро мешунавад (ниг.: Заб. 101:20–21). Агар ту сӯи Ӯ нидо кунӣ, Ӯ туро озод менамояд. Охир, гуфта шудааст, ки «агар Писар шуморо озод кунад, ҳақиқатан озод хоҳед буд» (Юҳ. 8:36). Душман ҳар қадар қавӣ бошад ҳам, Худо қудрати беандоза бештар дорад, ва туро озод карда метавонад.

Худо туро на танҳо аз он сабаб озод кардан мехоҳад, ки туро дӯст медорад ва ба ту ҳамдардӣ мекунад, балки низ аз он сабаб, ки Ӯ мехоҳад, ки ту «бе тарс ба Ӯ бо покӣ ва ростӣ хизмат [кунӣ], дар ҳолате ки тамоми рӯзҳои умри худ пеши Ӯ [бошӣ]...» (Лк. 1:74–75). Албатта, мо бояд аз бадӣ дур шавем. Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст: «Роҳи росткорон – аз бадӣ дур шудан аст: касе ки роҳи худро нигоҳ дорад, ҷони худро нигаҳбонӣ мекунад» (Мас. 16:17). Мо, бе шубҳа, барои он чи дар ҳаёти мо рӯй медиҳад, масъулият дорем, аммо набояд фаромӯш кард, ки дар он ҳанӯз душман амал мекунад, ки мо бояд аз зери итоати ӯ озод карда шавем.

Ҳафт воситаи дурусти озодшавӣ аз эҳсосоти манфӣ

1. Ташвишу изтиробро рад кун. Новобаста ба он, ки монеаҳои дар сари роҳи ҳаёт вомехӯрда то чӣ дараҷа ҷиддӣ мебошанд, дар ёд дошта бош, ки Исо онҳоро паси сар кардааст. «Дар ҷаҳон ғаму кулфат хоҳед дид, лекин далер бошед: Ман бар ҷаҳон ғолиб шудаам» (Юҳ. 16:33). Мо танҳо дар ҳузури Худо буда, аз ташвишу изтиробҳо халос мешавем. «Вақте ки андешаҳоям андаруни ман биафзоянд, дилбардориҳои Ту ҷонамро осудагӣ мебахшанд» (Заб. 93:19).

Ташвишу изтиробҳоро эҳсос намуда, мо ба Масеҳ, ки дар ҳаққи мо ғамхорӣ карда метавонад, боварӣ намуданро бас мекунем. Аммо агар ту ба Ӯ муроҷиат намоӣ, Ӯ ҳатман вафодории Худро исбот менамояд. «Ва шумо дар пайи он набошед, ки чӣ хӯред ё чӣ пӯшед, аз ғам осуда бошед. Чунки халқҳои ҷаҳон дар пайи ҳамаи ин чизҳо мебошанд; лекин Падари шумо медонад, ки шумо ба ин чизҳо эҳтиёҷ доред; балки дар пайи Подшоҳии Худо бошед, ва ҳамаи ин ба шумо илова хоҳад шуд» (Луқ. 12:29-31). Худо мегӯяд, ки мо набояд оиди чизе ташвиш кашем, балки оиди ҳама чиз дуо гӯем.

2. Хашмро рад кун. Аксар вақт хашмгиншавиро ба худ иҷозат дода, мо пеши роҳи баракатҳои Худоро ба ҳаётамон мебандем. Чандин бор ман шоҳиди он будам, ки одамон хашмгин шуда, барои ба ҳаёти онҳо дохил шудани Худо монеъ мешуданд.

Бо хашм фаро гирифта шудани ҷонҳоямро иҷозат дода, мо дарро барои иблис ва гуноҳ мекушоем. «Агар хашмгин шуда бошед, хато накунед ва нагузоред, ки ғазаби шумо то ғуруби офтоб боқӣ бимонад; ва ба иблис ҷой надиҳед» (Эфс. 4:26–27). Шахси хашмгин ҳама чизро дар атрофи худ хароб мегардонад ва дар натиҷа хатоҳои ҷиддӣ мекунад. «Шахси хашмгин ситеза меангезад, ва тундмизоҷ бисёр ҷиноят мекунад» (Мас. 29:22). Чӣ қадар мардон ҳангоми хашмгиншавӣ занҳои худро мезананд ва ҳатто онҳоро мекушанд ва ҳаёти худро барои ҳамеша барбод медиҳанд! Чӣ қадар занҳо муносибатҳояшонро бо одамон ва оилаҳояшон вайрон мекунанд ва он чиро, ки Худо барояшон омода намудааст, қурбон менамоянд! Фақат нодон зуд хашмгин мешавад, аммо доно намехоҳад, ки аз боиси дар айни хашмгинӣ касеро ноҳақ озор доданаш бо нархи ҳаёти худ музд пардозад. «Дар рӯҳи худ ба хашм гирифтан шитоб накун, чунки хашм дар синаи аблаҳон қарор меёбад» (Воиз. 7:9). Аз Худо хоҳиш бикун, ки туро аз хашм нигоҳ дорад, то ки неъматҳоеро, ки Ӯ ба ту ваъда медиҳад, ба даст оварда тавонӣ.

3. Норозигиро рад кун. Диққатро ба чизи манфӣ равона кардан ва бо ҷустуҷӯи норасоиҳо дар ҳаёти худ сар кардан осон аст! Аммо он вақт набудани оромӣ ва осоиш шахсро ва ҳамаи атрофиёнро бадбахт мекунад. Хоҳони дигаргуниҳои муҳим ва даркорӣ дар зиндагӣ будан ҳеҷ бадӣ надорад, аммо агар доимо оиди ин андеша намоем, ҷаҳони ботинии худро қурбон менамоем. Ҳар боре ки ба ноумедӣ меафтӣ, суханони ҳавворӣ Павлусро ба ёд овар: «…ман ёд гирифтаам, ки бо он чи дорам, қаноат намоям: дар камбағалӣ ҳам зиста метавонам, дар фаровонӣ ҳам; дар ҳар чиз ва дар ҳар ҷо аз сар гузаронидани серӣ ва гуруснагӣ, фаровонӣ ва камиро ёд гирифтаам; ҳамааш аз дастам меояд, бо мадади Масеҳ, ки моро қувват мебахшад» (Флп. 4:11–13).

Худо ба ту осудагӣ ваъда медиҳад: «Пас, барои қавми Худо боз барои оромӣ вақт боқӣ мемонад» (Ибр. 4:9). Дар ҳама гуна вазъият осоиш, оромӣ ва хурсандӣ пайдо карда метавонӣ. Ба Худо бигӯ, ки дар назди худ чунин вазифа мегузорӣ ва аз Ӯ мадад хоҳиш намо.

4. Ҳасадро рад кун. Ҳангоме ки ту нигоҳатро на ба Худованд ва на ба он чи Ӯ дорад, балки ба шахси дигар ва дороии ӯ равона мекунӣ, рӯҳи ҳасад туро фаро мегирад. «Зеро ҳар ҷое ки ҳасад ва худсарӣ бошад, он ҷо носозӣ ва ҳар кори бад ҳувайдост. Валекин ҳикмате ки аз болост, аввалан, пок аст, сонӣ осоишта, боилтифот, фармонбардор, пур аз марҳамат ва самараи нек, беғараз ва бериё мебошад» (Яъқ. 3:16–17). Чунин фикр карданро ба худ имкон надеҳ: «Кошки мӯйҳои ман монанди мӯйҳои ӯ мебуданд… чеҳраам монанди чеҳраи ӯ мебуд… баданам монанди бадани ӯ мебуд… либосам монанди либоси ӯ мебуд!.. Кошки ман истеъдоди ӯ, лаёқатҳои ӯ, сарвати ӯ, баракатҳои ӯро медоштам!.. Кошки ман монанди шавҳари ӯ шавҳаре медоштам, монанди фарзандони ӯ фарзандон медоштам!» Ба ҷои ин диққати худро ба Масеҳ равона кун. Оиди зебоии Ӯ, сарвати Ӯ, истеъдодҳои Ӯ, хислати Ӯ, мадади Ӯ ва қудрати Ӯ фикр кун. Ӯро барои мероси бузурге ки ба ту боқӣ гузоштааст, шукргузорӣ намо, ва ба Ӯ бигӯ, ки бесаброна интизори гирифтани онҳо ҳастӣ.

Ҳасад он вақт пайдо шуд, ки Қобил хост он чиро, ки Ҳобил дошт, соҳиб шавад, ва аз ҳамин сабаб бародарашро кушт. Аммо баъд Қобил тамоми умр аз боиси ҷинояти худ азоб мекашид. «…Модоме ки дар миёни шумо ҳасад, баҳсу мунозира ва ихтилоф ҳаст, оё шумо ҷисмонӣ нестед ва оё ба таври инсонӣ рафтор намекунед?» (1 Қӯр. 3:3). Мо намехоҳем аз боиси хоҳиши рафънашавандаи ба даст овардани чизе ки ба мо тааллуқ надорад, боқимондаи умрамонро дар азоб гузаронем.

Нархе ки мо барои ҳасад пардохт менамоем, беандоза баланд аст. «Дили ором ҳаёти ҷисм аст, вале ҳасад фасоди устухонҳост» (Мас. 14:30). Оиди он дуо гӯй, ки ту оиди муҳаббати Худо шаҳодат додан ва онро ба одамон зоҳир намудан тавонӣ. «Муҳаббат пуртоқат ва бошафақат аст, муҳаббат ҳасад намебарад…» (1 Қӯр. 13:4)

5. Рӯҳафтодагиро рад кун. Аз ҳамаи ҳолатҳои манфии ҷон рӯҳафтодагӣ яке аз паҳншудатаринҳо мебошад. Бисёрии мо дар рӯҳафтодагӣ зиндагӣ мекунанд ва ҳатто инро дарк намекунанд. Ҳолати тазйиқдиҳандаи рӯҳ ба ҳама шинос аст, ва аз ҳамин сабаб чунин ҳисобида мешавад, ки дар чунин ҳолат будан табиӣ аст. Аммо Худо туро маъюс ва рӯҳафтода дидан намехоҳад.

Ҳолати рӯҳафтодагӣ ба бисёр қаҳрамонони Китоби Муқаддас шинос буд. «Аз оҳу воҳи худ хаста шудаам; тамоми шаб ҷогаҳамро ғарқи об мекунам: бо ашки худ бистарамро тар мекунам. Чашмам аз ғусса хаста шудааст, аз дасти ҳамаи душманонам нотавон гардидааст» (Заб. 6:7–8). «Нанг диламро шикастааст, ва ман хеле ранҷур шудаам; ба дилсӯзе интизорӣ доштам, аммо набуд, ба тасаллидиҳандагон низ, лекин наёфтам» (Заб. 68:21). «Ҷонам аз андӯҳ об шудааст; аз рӯи сухани Худ маро устувор гардон» (Заб. 118:28). Аммо хабари хуб аз он иборат аст, ки Худо моро дар чунин ҳолати маъюсӣ дидан намехоҳад. Ӯ мехоҳад, ки хурсандии Ӯ дар мо бошад ва рӯҳҳои рӯҳафтодагиро бадар ронад. «Парвардигор зории маро шунидааст; Парвардигор дуои маро қабул хоҳад кард» (Заб. 6:10). Худо мехоҳад фарёди моро, ки ба Ӯ нигаронида шудааст, шунавад, то ки моро бардорад ва аз рӯҳафтодагӣ берун кунад.

6. Талхкомиро рад кун. Талхкомӣ ҷисми моро мехӯрад, чунон ки туршӣ пӯстро мехӯрад. Агар ҳисси талхкомӣ туро фаро гирад, ту аз баракатҳои Худо маҳрум мешавӣ. «…Зеро мебинам, ки пур аз заҳраи талх ва гирифтори қайди шарорат ҳастӣ» (Аъм. 8:23). Агар ҳар рӯз ту, чун таронасаро, аз худ пурсӣ: «То ба кай дар ҷонам андешаҳои андӯҳовар ва дар дилам ҳар рӯз ғаму ғусса дошта бошам? То ба кай душманам бар ман дастболо бошад?» (Заб. 12:3), пас, ин маънои онро дорад, ки ҳисси талхкомӣ дар ҷони ту реша давондааст ва чун варами саратон паҳн шудааст. Аммо мо метавонем аз чунин фикрҳо даст кашем ва онҳоро аз сар бадар намоем. Мо метавонем аз Худо хоҳиш намоем, ки барои ба онҳо муқобилат намудан ба мо ёрӣ диҳад. «Ва бохабар бошед, ки мабодо касе аз файзи Худо маҳрум шавад; мабодо решаи талхе ба вуҷуд омада, осеб расонад, ва бисёр касон аз он палид шаванд…» (Ибр. 12:15).

Аз Худо хоҳиш кун, ки туро аз ҳама гуна талхкомӣ озод намояд ва аз Ӯ хоҳиш намо, ки туро бо рӯҳи шукргузорӣ, ҳамду сано ва парастиш пур кунад. Аз Рӯҳулқудс хоҳиш намо, то ҳамаи он чиро, ки аз Худованд нест, аз дили ту бадар ронад.

7. Ноумедиро рад кун. Ноумедӣ душманест, ки на дарҳол, балки тадриҷан, ба ҷисми ҷони ту таъсир расонда, мекушад. Аммо агар ту қарор диҳӣ, ки ба Худованд таваккал менамоӣ, Ӯ ҳамаи эҳтиёҷоти туро қонеъ менамояд ва аз ҳисси ноумедӣ раҳо менамояд. Ба монанди он ки мо оиди тарзи муносибат ба ин ё он падидаи зиндагӣ қарор қабул менамоем, мо метавонем қарор диҳем, ки пурра ба Худо таваккал менамоем. Мо воситаи нигаҳбонӣ намудани ҷонҳои худамонро дорем. «…Хорҳо ва домҳо дар сари роҳи талбискор аст; касе ки аз онҳо дур шавад, ҷони худро нигаҳбонӣ мекунад» (Мас. 22:5). Ноумедӣ барои ҷон марг аст.

Қарор деҳ, ки онро инкор мекунӣ. Ҳаёти ту ҳар қадар тираву тор тобад ҳам, ту ҳамеша ба Худованд боварӣ дошта метавонӣ. Аз Худо хоҳиш намо, ки ба ту умедро ба оянда диҳад ва дилатро бо шукргузорӣ пур кунад.

Аз паси эҳсосоти манфӣ шубҳаҳо ниҳонанд. Оё касоне ки ба Худованд пурра боварӣ кардаанд, сабабе барои хавотир шудан доранд? Оё онҳо барои хашмгин шудан, ноумед гардидан, ҳасад бурдан, ғамгин ва маъюс шудан асос доранд? Албатта, ҳамаи мо дар ин ё он давраи ҳаётамон ба таъсири эҳсосоти манфӣ гирифтор мешавем, аз ҳамин сабаб, агар онҳо пайдо шаванд, ба изтироб омадан даркор нест. Аммо онҳо набояд муддати зиёд туро фаро гиранд. Ин ҳиссиёти манфиро рад кун ва ба ҳаёти худ роҳ надеҳ. Имкон надеҳ, ки таъсири харобиовари худро ба ту паҳн намоянд ва дар натиҷа он чиро, ки Худо барои ту омода намудааст, таҳриф ва вайрон кунанд.

Чор сабаби асосии ба миён омадани душвориҳо дар ҳаёти мо

1. Гоҳо душвориҳо барои он ба миён меоянд, ки ҷалоли Худо ба мо зоҳир гардад ва дар мо ошкор шавад. Ҳангоме ки Исо аз назди кӯри модарзод мегузашт, шогирдон аз Ӯ пурсиданд, ки сабабгори нобиноии ӯ гуноҳҳои ӯ буд ё гуноҳҳои волидони ӯ. Исо ҷавоб дод: «…На ин одам гуноҳ кард ва на падару модараш, балки барои он ки дар вай аъмоли Худо ошкор гардад» (Юҳ. 9:3). Мо на ҳамеша мефаҳмем, ки чаро дар ҳаёти мо ин ё он воқеа рӯй медиҳад. Ва агар назди Худованд наоем, шояд ҳеҷ гоҳ сабаби онро намефаҳмем. Аммо агар байни нохушиҳо аз Худо мадад талабӣ, ҷалоли Ӯ назди ту ҳозир мешавад ва ба ту ошкор мешавад.

2. Худо душвориҳоро барои пок кардани мо истифода мебарад. Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст: «Пас, чӣ тавре ки Масеҳ барои мо ба ҳасби ҷисм уқубат кашидааст, шумо низ бо ҳамон фикр мусаллаҳ шавед; зеро касе ки ба ҳасби ҷисм уқубат кашад, дигар гуноҳ намекунад…» (1 Пет. 4:1). Аз ин бармеояд, ки гуноҳҳо ва худпарастии мо ба воситаи азобҳо «сӯзонда мешаванд». Худо озмоишҳоро ба ҳаёти мо барои он мефиристад, ки на барои худ, балки барои Ӯ зистанро ёд диҳад, то ки мо на хости худро, балки хости Ӯро ба ҷо оварем. Гоҳо ин тамоман душвор ва нохуш аст, аммо Худо мехоҳад, ки мо «дар қудсияти Ӯ ширкат дошта бошем» (Ибр. 12:10). Худованд мехоҳад, ки мо аз ҳавасҳои ҷисм халос шуда, ба чизи бароямон муҳимтарин, яъне ба Ӯ бичаспем.

3. Худо барои он дар ҳаёти мо ба миён омадани душвориҳоро роҳ медиҳад, ки моро тарбия намояд. «Ҳар ҷазо дар замони ҳозира ба назари кас на шодӣ, балки андӯҳ менамояд; лекин оқибат ба онҳое ки ба воситаи он таълим ёфтаанд, самари осоиштаи адолатро меоварад» (Ибр. 12:11). Самаре ки мо баъди чунин дарси ибрати Худо меоварем, ҳақиқатан арзиши онро дорад, ки ба хотири он ба азобҳо тоб оварем, ва мо бояд ҳама корро кунем, то ки ба ин ҷазои Худо халал нарасонем ва муқобилат нанамоем. «…Ба ҷазои Худованд беэътиноӣ накун, ва ҳангоме ки Ӯ туро мазаммат намояд, маъюс нашав; Зеро ки Худованд ҳар киро дӯст дорад, ҷазо медиҳад; ҳар писари писандидаи Худро мезанад» (Ибр. 12:5–6).

4. Гоҳо мо ба доми душман меафтем. Ҳангоме ки ту бадбахт ҳастӣ, душман тантана мекунад, зеро мақсади ӯ он аст, ки ҳаёти туро ба нестӣ барад. Гоҳо ту аз боиси шайтон хашм, андӯҳ, дилтангӣ барин ҳиссиёти манфиро аз сар мегузаронӣ. Аммо дар ин на ту айбдор ҳастӣ, на ягон каси дигар. Тасаллои ту дар боварии ту ба он аст, ки агар дар байни азобҳо Худоро ҳамду сано хонӣ, Ӯ душманро зарба мезанад ва ҳаёти туро чунон дигаргун мекунад, ки ту тасаввур ҳам карда наметавонӣ.

Худо мехоҳад, ки ту Ӯро пайравӣ намоӣ, ва он вақт дар давраи азобҳо Худо пурра ба Ӯ боварӣ карданро ёд медиҳад. Ба ҳеҷ кас шунидани он маъқул нест, ки азобҳо ба нафъи мо фиристода мешаванд, ва дард, мусибатҳо, талафот ва ноумедиҳое ки ба сари мо фурӯ мерезанд, дар ниҳояти кор ба мо фоиданок мебошанд. Ҳангоми азобҳо мо фикр карданро оиди дарде ки эҳсос менамоем, бас карда наметавонем. Аммо Рӯҳулқудс ҳаст, ки ҳамеша тайёр аст ба мо ёрӣ диҳад. Дар баъзе тарҷумаҳои Китоби Муқаддас Ӯ Мададгор номида шудааст. Исо гуфтааст: «Ва Ман аз Падар илтимос хоҳам кард, ва Ӯ ба шумо Пуштибони дигаре ато хоҳад кард, то ки ҳамеша бо шумо бимонад, яъне Рӯҳи ростӣ…» (Юҳ. 14:16–17). Ҳангоме ки мо ба Рӯҳулқудс барои ёрӣ ва тасалло муроҷиат мекунем, Ӯ на танҳо ба мо ёрӣ медиҳад, балки моро ба Худ наздик менамояд. Мо чун «мотамзадагон» баракат хоҳем ёфт, зеро Тасаллодиҳанда моро тасалло медиҳад (ниг.: Мат. 5:4).

Ҳангоме ки якчанд сол пеш дугонаам аз саратони сина вафот кард, ман аз ғаму андӯҳ маъюс шуда будам. Ману ӯ аз синни мактабӣ дӯстӣ доштем, ва ман тасаввур карда наметавонистам, ки ба ин талафот тоб оварда метавонам. Рӯзи аввали баъди дафн аз ҳама вазнинтар буд. Ман ҳеҷ наметавонистам бо воқеияти талх розӣ шавам, ва селоби ашкҳо аз чашмони ман ҷорӣ мешуданд.

Зиёда аз он, дар дасти ман писари ҳаштсолаи ӯ монд, ки ман бояд дар ҳаққи ӯ ғамхорӣ мекардам (он вақт ман аллакай ду фарзанд доштам — шашсола ва ҳаштсола). Ман аз Худо хоҳиш мекардам, ки барои аз ӯҳдаи дард баромадан ба ман ёрӣ диҳад, то ки ман, дар навбати худ, ба писарак барои паси сар кардани андӯҳаш ёрӣ дода тавонам. Ҳар боре ки ман барои ёрӣ ва тасалло ба Худо муроҷиат менамудам, Ӯ дуоҳои маро иҷобат менамуд. Ва ман ин корро ҳар рӯз мекардам.

Ҳар боре ки ту аз сатҳи дардҳои худ боло баромада, некӯӣ, осоиш ва нури Худовандро ба даст меоварӣ, имони ту афзун мешавад. Худо туро дар замони андӯҳҳо тасалло медиҳад ва на танҳо баракат медиҳад, балки ба дигарон ҳангоми андӯҳҳояшон ҳамдардӣ карданро ёд медиҳад. Агар ту дар ҳузури Худованд зиндагӣ кунӣ, ҷалоли Ӯ бароят кушода мешавад.

Шаш ҳақиқат оиди васваса, ки дар ёд доштан лозим аст

1. Кӣ: Ман дида будам, ки шахсоне ки ки хусусан аз фазилатҳои масеҳии худ ифтихор доштанд ва аз рӯҳоният ва қудрати худ меболиданд, то чӣ андоза сахт фурӯ меғалтиданд. Бо вуҷуди ин қадар паст афтодан онҳо ҳатто тавба накарданд. Мо роҳ дода наметавонем, ки ғурури мо сабабгори фурӯ ғалтидани мо шавад.

2. Чӣ: Ҳар чиз ба содир намудани гуноҳ тела дода метавонад. Хусусан хатари ба доми васвасаи шаҳват афтодан зиёд аст. Дигар намудҳои васвасаҳо низ ҳастанд, масалан пул ва ҳокимият. «Балки ҳар кас саргарм ва фирефтаи ҳаваси худ гардида, ба озмоиш дучор мешавад; баъд ҳавас, ҳомила шуда, гуноҳро ба дунё меоварад, ва гуноҳ, ки ба амал омад, мамотро ба вуҷуд меоварад. Эй бародарони маҳбуби ман, фирефта нашавед» (Яъқ. 1:14–16). Душман сустиҳои туро барои ба васваса андохтани ту истифода мебарад. Аз Худо барои муқобилат намудан ба ҳавасҳои ҷисм қувват дархост намо.

3. Кай: Одатан, ту ногоҳ ба васваса рӯ ба рӯ мешавӣ, ҳангоме ки онро камтар аз ҳама интизор мебошӣ ва ҳангоме ки беш аз ҳама таъсирпазир ҳастӣ. Агар ту чунин ҳисобӣ, ки мустақилона аз ӯҳдаи васваса баромада метавонӣ, хатари фиреб хӯрдан ҳаст. Беҳтараш оиди ин мушкилӣ ба Худо бигӯй, ва баъд шахси боваринокеро ёб, ки ҳамроҳи ту бароят дуо гуфта тавонад. Умедвор нашав, ки васваса дар як лаҳза ғайб мезанад. Новобаста ба он ки ин кай рӯй медиҳад, хатар ҳамеша беҳад зиёд буда, таҳдид ба ҳаёти ту воқеӣ аст.

4. Дар куҷо: Дар ҳама ҷо ба васваса дучор шудан мумкин аст: дар калисо, дар ҷои кор, дар хона, дар автобус, дар ҳавопаймо. Васваса метавонад туро дар он ҷое ғофилгир кунад, ки онро камтар аз ҳама интизор ҳастӣ. Дар ҳар ҷое ки он рӯй диҳад, қувватро ҷамъ карда, аз он чи туро ба васваса меандозад, дур шав. Агар туро шоколад ба васваса андозад, ба дӯкони қаннодӣ наздик нашав, зеро бӯи хуше ки аз он бармеояд, туро ба худ ҷалб мекунад ва ту суст мешавӣ. Агар туро марде ба васваса андозад, худро аз ӯ дур нигоҳ дор. Ва агар ин ғайриимкон бошад, бо ӯ танҳо намон. Аз он чи туро ба васваса меандозад, дур шав, ва аз Худо барои муқобилат намудан ба ҳама гуна майли нораво қувват дархост намо.

5. Чаро: Душман туро фақат аз он сабаб васваса мекунад, ки медонад: Худо дар ҳаёти ту дигаргуниҳои бузург ба амал овардан мехоҳад. Шайтон умедвор аст, ки ту дар лаҳзаи сустӣ ба хотири якчанд дақиқаи ҳаловат ҳама чизро тарк карда метавонӣ. Ӯ медонад, ки гуноҳе ки ту содир мекунӣ, на танҳо ба ту, балки ба ҳамаи дигарон таъсир мерасонад, яъне душман мехоҳад дар як вақт ба якчанд ҳадаф расад. Ҳамин ки ту доми ӯро мебинӣ, дарҳол бигӯ, ки ба ӯ имкон намедиҳӣ ҳаёти туро барбод диҳад ва ба дигарон зарар расонад.

6. Чӣ тавр: Васвасаи ту ҳар навъе ки бошад, дар ёд нигоҳ дор, ки ин амали дасти шайтон аст, ки туро ба ҳалокат расондан мехоҳад. Ӯ ҷойҳои сусти туро меёбад, эҳтиёҷоти туро мебинад, беҳимоя будани туро истифода мебарад ва ҳамаи кӯшишҳоро ба харҷ медиҳад, то ки бе кӯшиши зиёд туро ба гуноҳ водор намояд. Маҳз аз ҳамин сабаб ин қадар муҳим аст, ки аз сустиҳоямон халос шавем ва шахсиятҳои комил гардем. Ҳамин тариқ мо яке аз роҳҳои ба ҳаёти мо дастрасӣ ёфтани душманро баста метавонем. Беҳтар он аст, ки дуо гуфтанро пеш аз дучор шудан ба васваса сар кунӣ, зеро ҳангоме ки он туро фаро мегирад, ба он муқобилат намудан хеле душвортар мешавад. Исо ба мо намунаи дуоро додааст, ки мо онро истифода бурда метавонем: «…моро ба васваса дучор накун, балки моро аз иблис раҳоӣ деҳ» (ниг.: Мат. 6:13). Мо метавонем ба намунаи Исо пайравӣ кунем ва мисли Ӯ, душманро бо каломи Худо фош намоем. Мо метавонем «дар озодие ки Масеҳ моро барои он озод кардааст, устувор истем ва аз нав гирифтори юғи ғуломӣ нашавем» (Ғал. 5:1). Мо ба хотири Худованд хоҳиш карда метавонем, зеро «Худи Ӯ аз озмоиш гузашта, уқубат кашидааст, [бинобар ин] ба озмудашудагон низ метавонад мадад расонад» (Ибр. 2:18).

Ҳеҷ гоҳ гумон накун, что васваса туро фаро гирифта наметавонад. Ту ҳар қадар калонсолтар бошӣ, хатари ҳадафи иблис шудани ту ҳамон қадар зиёдтар мешавад. Бисёр касон маҳз дар синни калонсолӣ аз Худо дур мешаванд, ҳангоме чунин меҳисобанд, ки гӯё васвасаро ҳамеша мағлуб карда метавонанд. Набояд чунин шахс бошӣ, ки муддати кӯтоҳ имон дорад, ва дар давраи васваса фурӯ меғалтад (ниг.: Луқ. 8:13). Исо шогирдонашро ба дуо гуфтан даъват менамуд, «то ки ба васваса наафтанд». Ин даъват ба мо низ дахл дорад.

Исо бевосита пеш аз лаҳзаи дигаргунии куллӣ дар ҳаёт ва хизматгузорияш ба васваса рӯ ба рӯ шуд. Айнан ҳамин тавр ту ҳам ба он рӯ ба рӯ мешавӣ — маҳз пеш аз воқеаи муҳимтарин дар ҳаёти худ. Ба ин омода бош ва дар ёд нигоҳ дор, ки васваса ҳар қадар қавӣ бошад ҳам, «Ӯ, ки дар [туст], аз он ки дар ҷаҳон аст, бузургтар аст» (1 Юҳ. 4:4). Ту барои мағлуб намудани душман қувват дорӣ.

Ду ҷиҳати масъала

Шифоёбӣ ва ғамхорӣ дар ҳаққи ҷисми худ чизҳои гуногун мебошанд. Ба Худо бо хоҳиши шифоёбӣ муроҷиат намуда, мо медонем, ки ин кори Ӯст, дар ҳоле ки нигоҳубини ҷисмамон вазифаи мост. Ҳам ин ва ҳам он аҳамияти баробар дорад.

Худо медонад, ки мо мавҷудоти афтода мебошем ва ҳеҷ корро ба таври комил ба ҷо оварда наметавонем. Аз ҳамин сабаб Ӯ Исоро чун Шифодиҳанда назди мо фиристод. Аммо дар баробари ин Ӯ моро даъват намудааст, ки идоракунандагони сазовори тамоми офариниши Ӯ бошем, аз ҷумла ҷисми худамонро хуб идора кунем. Ӯ мехоҳад, ки мо тарзи зиндагии солим ба сар барем, дар ҳаққи ҷисми худ ғамхорӣ намоем ва ба худ зарар нарасонем.

Ӯ мехоҳад, ки мо дар ҳаққи ҷисми худ дуруст ғамхорӣ намуда, Ӯро ҷалол диҳем, зеро он маъбади Рӯҳулқудс аст. Бисёрии мо ин тавр муҳокимаронӣ мекунанд: «Ҳамаи он чи ман дорам, ба Худованд тааллуқ дорад, ба истиснои хӯрок ва сарбории ҷисмонӣ. Ин дар ихтиёри мост». Ё: «Ҳаёти ман ба Худованд тааллуқ дорад, аммо бадани ман аз они ман аст, ва ман ихтиёр дорам, ки бо он ҳар чи хоҳам, кунам». Аммо агар мо ба Худованд тааллуқ дошта бошем, ҷисмҳои мо низ, ба монанди ҳама чиз дигар, аз они Ӯ мебошанд. Ғамхорӣ дар ҳаққи ҷисми мо соҳаи алоҳидаи ба Худованд новобаста нест.

Дар ин кор водоркунии дуруст нақши муҳим мебозад, яъне он чи моро дар кӯшиши ҷавон ва зебо нигоҳ доштани ҷисмамон ба ҳаракат меоварад. Муваффақияти ҳаёти мо аз бисёр ҷиҳатҳо ба водоркунандаҳои шахсии мо вобаста аст. Агар мо фақат барои он дуруст хӯрок хӯрем ва машқҳои ҷисмонӣ кунем, ки дар либоси зебо намуди зебо дошта бошем, бо гузаштани солҳо ин водоркунанда аҳамияти худро барои мо гум мекунад. Аммо агар мо кӯшиш кунем, ки барои ходимони боғайрат, солим ва мукаммали Худованд будан дуруст хӯрем ва бо варзиш машғул шавем, он гоҳ натиҷаҳои рафтори мо дар абадият бефано хоҳанд буд ва, аниқтараш, мо дар оянда низ метавонем худро дар ҳолати хуби ҷисмонӣ нигоҳ дорем. Ман гоҳо мешунавам, ки одамон мегӯянд: «Ман дар ҳаққи ҷисми худ ғамхорӣ намекунам, зеро Худованд дар мавриди бемор шуданам маро шифо медиҳад». Чунин фикр кардан хатарнок аст, ва ин боиси нохушиҳо шуда метавонад. Иблис мехоҳад ҳарчи бештар ба мо зарар расонад, ва мо бо чунин муносибатамон ба ӯ ёрӣ мерасонем. Мо дар ҳаққи ҷисми худ ба таври лозимӣ ғамхорӣ накарда, ба саломатии худ зарар мерасонем. Аз Худо хоҳиш намо, то ба ту ёрӣ диҳад, ки аз ҳама чизи бароят зарарнок барканор бошӣ, ва амалҳои бароят фоиданокро ба ҷо оварӣ.

Тарси бардурӯғ

Танҳо як тарс ҳаст, ки инсон бояд дошта бошад, — тарси Парвардигор. Ҳамаи тарсҳои дигар бардурӯғанд. Мо бояд дуо гӯем, ки дар тарси эҳтиромона ба ҳузури Худо зиндагӣ кунем ва ба тарси дигар, ки азобҳоро меоварад, дода нашавем. Яке аз паҳншудатарин намудҳои тарси бардурӯғ тарс дар назди инсон, тарси радшудаи одамон будан аст. Мо аксаран беихтиёр ба ин дом меафтем.

Бояд бештар он чиро ба ёд оварем, ки Худо оиди ин мегӯяд, на каси дигар. Мо бояд барои эътироф ва таҳсин на ба одамон, балки ба Худо муроҷиат намоем. Агар дар дилҳои мо Худо дар ҷои аввал набошад, мо ҳамеша аз одамон тарс хоҳем дошт. «Тарсончакии одам ба дом меоварад, вале касе ки ба Парвардигор таваккал кунад, аз хатар эмин аст» (Мас. 29:25).

Дар ҷаҳон барои тарс бисёр сабабҳо ҳастанд. Гоҳо як барномаи ахбор кифоя аст, ки ботини моро бо даҳшат пур кунад. Ҳатто тахайюлоти худамон моро тарсонида метавонад. Аммо Худо мехоҳад моро барои ҳамеша аз ҳама гуна тарс озод намояд.

Атои дуогӯӣ

Бисёр одамон ба ман оиди он навиштаанд, ки китобҳои ман барои нигоҳ доштани оилаҳояшон, наҷот ёфтани фарзандон ва худашон ёрӣ расондаанд. Онҳо аз ман мепурсиданд, ки ҳамчун арзи миннатдорӣ барои ман чӣ кор карда метавонанд, ва ман ҳамеша як хел ҷавоб медодам: «Беҳтарин коре ки шумо барои ман карда метавонед, — барои ман дуо гуфтани шумост. Оиди муваффақияти кори ман, оиди саломатии ман, оиди оилаи ман дуо гӯед. Оиди он дуо гӯед, ки ман дигар китобҳоро навишта тавонам, ки одамонро назди Худованд оварда метавонанд, то ки Ӯ ҳаёти шуморо дигаргун кунад». Барои ман тӯҳфае арзишноктар аз дуоҳои касе нест. Ман боварӣ дорам, ки дуоҳои ҳазорон одамон он вақт дар бемористон ҳаёти маро наҷот доданд. Агар ту яке аз онҳо бошӣ, ман ба ту миннатдории бепоёни худро изҳор менамоям. Ман дуоҳои шуморо ҳис кардаам, ва ба шарофати онҳо имрӯз зинда ҳастам.

Дуо атои бузургтаринест, ки мо метавонем онро ба дигарон расонем. Албатта, агар касе ба хӯрок, ба либос ва сарпаноҳ эҳтиёҷ дошта бошад, мо бояд ба ӯ ёрӣ диҳем, аммо дар айни ҳол набояд дар ҳаққи ин одамон дуо гуфтанро сарфи назар намоем. Неъматҳои моддӣ муваққатӣ мебошанд, ва дуоҳои мо барои одамон метавонанд ҳаёти онҳоро тағйир диҳанд.

Агар барои одамони дигар шафоат карданро ёд нагирем, ҳеҷ гоҳ мероси Худоро ба даст намеоварем. Қисми муҳими даъвати умумии мо дар ҳамин аст, чунки ҳамаи мо ба он даъват шудаем, ки барои якдигар шафоат намоем. Худо мехоҳад, ки мо тайёр бошем, ки аз самими дил барои якдигар дуо гӯем.

11-уми сентябри соли 2001 дар ҳаққи одамоне ки он вақт дар Ню-Йорк, Пенсилвания ва Вашингтон буданд, дарҳол дуои шафоат садо дод. Сипас одамон аз тамоми гӯшаҳои Иёлоти Муттаҳида ба Ню-Йорк омаданд, то ки ба зарардидагон ёрӣ расонанд. Онҳо дар навбатҳо меистоданд, то ки хун супоранд, онҳо барои оилаҳое ки наздиконашонро аз даст додаанд, пул хайр мекарданд. Ҳар кас кори аз дасташ меомадаро мекард, аммо пеш аз ҳамаи ин дуо буд. «…На бо сухан ва забон, балки бо амал ва ростӣ дӯст бидорем» (1 Юҳ. 3:18). Агар ту Худоро дӯст дорӣ, ту одамонро дӯст медорӣ, ва ин муҳаббат туро водор мекунад, ки барои ба онҳо ёрӣ додан ҳама корро кунӣ. Дуо ибтидои бомуваффақияти ин роҳ аст.

Худо мехоҳад, ки мо ато намоем. Ӯ гуфтааст: агар мо ба дигарон ёрӣ надиҳем, мо Ӯро дӯст намедорем. «Ва агар касе ки дар ҷаҳон осудаҳол аст, бародари худро дар ҳолати мӯҳтоҷӣ дида, раҳмдилии худро аз вай дареғ медорад, чӣ гуна муҳаббати Худо дар ӯ сокин аст?» (1 Юҳ. 3:17). «Ҳеҷ кас нафъи худро толиб набошад, балки нафъи дигаронро» (1 Қӯр. 10:24). Ҳангоме аз Худо хоҳиш мекунӣ, ки барои бо хизматат ламс намудани дили одамон ба ту ёрӣ диҳад, баракатҳои бузургтарин ба ту ҷорӣ мешаванд.

Ҳар рӯз оиди чӣ андешаронӣ кардан лозим аст (ниг.: Флп. 4:8)

1. Оиди он чи ҳаққонӣ аст. Агар ту оиди он чиз андеша мекунӣ, ки боинсофона, рост, ҳаққонӣ, самимӣ ва аниқ аст, пас, ту он чиро, ки бардурӯғ, нодуруст, бархато, фиребанда ё ғайриҳақиқӣ аст, гап намезанӣ.

2. Оиди он чи боинсофона аст. Агар ту оиди он чиз андеша мекунӣ, ки олидараҷа, арзанда, боинсофона ва парҳезгорона аст, пас, ту оиди он чи паст, ифлос, ноҷавонмардона, хурдагирона ё беинсофона аст, гап намезанӣ.

3. Оиди он чи одилона аст. Агар ту оиди он чиз андеша мекунӣ, ки одилона, оқилона, аслӣ, қонунӣ, дуруст ва олиҳимматона аст, пас, ту оиди он чи нохуб, таҳқиромез, бефикрона, ғайриқонунӣ ё беадолатона аст, гап намезанӣ.

4. Оиди он чи пок аст. Агар ту оиди он чиз андеша мекунӣ, ки пок, равшан, беайб, беолоиш аст, пас, ту оиди он чи паст, наҳс, манфур, гуноҳолуд аст, гап намезанӣ.

5. Оиди он чи писандида аст. Агар ту оиди он чиз андеша мекунӣ, ки писандида, ҷолиб, дилкаш ва зебост, пас, ту оиди он чи нописанд, таҳқиромез, адоватнок, нафратовар, палид ва бад аст, гап намезанӣ.

6. Оиди он чи шоиста аст. Агар ту оиди он чиз андеша мекунӣ, ки мусбат, сазовор, айни муддао, қобили қабул аст, пас, ту оиди он чи манфӣ, номумкин, нолозим, пур аз ахбори бад ва ғайбатҳову овозаҳо аст, гап намезанӣ.

7. Оиди он чи парҳезгорона аст. Агар ту оиди он чиз андеша мекунӣ, ки аз ҷиҳати ахлоқ воло, дуруст ва аълост, пас, ту оиди он чи фосиқона, беадабона, бадахлоқона ва бад аст, гап намезанӣ.

8. Оиди он чи шоёни таҳсин аст. Агар ту оиди он чиз андеша мекунӣ, ки шоёни таҳсин, арзишнок, пуршукӯҳ, воло, тақводорона ва писандида аст, пас, ту оиди он чи шоёни накӯҳиш, сазовори сарзаниш, беобрӯйкунанда, оиди он чи маъюс ва ноумед мекунад, гап намезанӣ.

Дуо

Ҳафт сифати асосии Масеҳ

1. Исо худи муҳаббат буд. Дили Исо пур аз муҳаббате буд, ки аз фаҳмиши инсонӣ болост. Бар хилофи Ӯ, ба мо ҳеҷ гоҳ лозим намеояд, ки гуноҳҳои ҷаҳонро ба дӯши худ бардорем, аммо Ӯ мехоҳад, ки мо ба таври дигар тайёр бошем ҳаёти худро барои дигарон фидо намоем. «Мо муҳаббатро аз он донистем, ки Ӯ ҷони Худро барои мо фидо кард. Мо ҳам бояд ҷонҳои худро барои бародарон фидо кунем» (1 Юҳ. 3:16).

Муҳаббати Ӯ метавонад дар ҳаёти ту ва дар зиндагии касоне ки ту бо онҳо муошират мекунӣ, мӯъҷизаҳо ба амал оварад. Бо мурури он ки ту муҳаббатро ба дигарон мерасонӣ, он дар ту афзун шудан мегирад. «Ба шумо ҳукми тозае медиҳам, ки якдигарро дӯст доред; чунон ки Ман шуморо дӯст медорам, шумо низ якдигарро дӯст доред» (Юҳ. 13:34). Оиди он дуо гӯй, ки ҳангоми муошират бо одамон ту ба онҳо муҳаббати Худоро зоҳир карда тавонӣ.

2. Исо фурӯтан буд. Исо Худованди олам аст, бо вуҷуди ин Ӯ «Худро фурӯтан сохта, то вақти мамот, то дами мавти салиб фармонбардор буд» (Флп. 2:8). Агар мо дар худ ақаллан як зарра фурӯтании Ӯро дошта бошем, дар ин ҷаҳон бисёр корҳоро ба ҷо оварда метавонем, зеро имрӯз фурӯтанӣ сифати нодиртарин аст. Аммо он ба мо хеле даркор аст, чунки барои ғурур нархи гароне пардохтан лозим меояд. «Ҳар касе ки дили мағрур дорад, назди Парвардигор зишт аст; яқин аст, ки беҷазо намемонад» (Мас. 16:5). «Пеш аз шикаст ғурур меояд, ва пеш аз нобарорӣ — ҳавобаландӣ» (Мас. 16:18).

Фурӯтанӣ зоҳир намуда, ту ба атрофиён таъсири амиқ расонда метавонӣ, зеро рафтори ту аз меъёри маъмулӣ қатъиян фарқ хоҳад кард. Аз Худо хоҳиш бикун, то дар ту дили фурӯтан ба вуҷуд оварад.

3. Исо вафодор буд. Исо ҳеҷ гоҳ аз ақидаҳои худ даст намекашид ва ба мақом ва таъиноти Худ дар рӯи замин шубҳа надошт: «…Ман роҳ ва ростӣ ва ҳаёт ҳастам…» (Юҳ. 14:6). Ҳеҷ чиз, ҳатто васвасаи иблис, Ӯро ноустувор карда наметавонист. Мо бояд аниқ донем, ки имрӯз Ӯ барои мо кист, ва бинобар ин фаҳмем, ки мо кистем. Дар ин маврид мо дар рӯи замин устувор хоҳем истод. Аз Худо хоҳиш бикун ба ту ёрӣ диҳад, ки дар инсони ботинии худ мустаҳкам шавӣ, то ки ту ба монанди Ӯ вафодор буда тавонӣ.

4. Исо саховатманд буд. Исо Худро ба шогирдон медод, барои он ки онҳоро тарбия намояд ва баъд ба воситаи онҳо дилҳои бисёр одамонро ламс намояд. Ӯ тамоми қудрати Худро барои шифо ёфтан, озод шудан ва аз нав таваллуд шудани бисёриҳо мебахшид. «Пас агар Ман, ки Устод ва Худованд ҳастам, пойҳои шуморо шустаам, шумо ҳам бояд пойҳои якдигарро бишӯед: зеро ба шумо намунае нишон додам, то, чунон ки Ман бо шумо кардам, шумо низ бикунед» (Юҳ. 13:14–15). Атои олитарини Ӯ ҳаёти Ӯ буд: «…Масеҳ низ барои шумо уқубат кашида, ба шумо намунаи ибрат боқӣ гузошт, то ки аз пайи Ӯ равона шавед» (1 Пет. 2:21). Агар мо чизе надошта бошем, ки ба одамон диҳем, Худо захираҳои моро пурра мекунад: «Ва Худо қодир аст ки ҳар гуна файзро дар шумо афзун кунад, то ки шумо ҳамеша аз ҳар ҷиҳат ба қадри кофӣ қонеъ буда, барои ҳар кори хайр афзунӣ зоҳир намоед…» (2 Қӯр. 9:8). Аз Худо хоҳиш намо, ки ба ту атоҳо диҳад, то ки ту онҳоро ба касоне ки Ӯ ба ҳаёти ту меоварад, расонӣ.

5. Исо Худро аз ҷаҳон ҷудо мекард. Исо дар ҷаҳон мезист, аммо Ӯ қисми ин ҷаҳон набуд. Ӯ барои он омад, ки ба ҷаҳон таъсир расонад, аммо Ӯ ба ҳеҷ ваҷҳ ба ҷаҳон монанд набуд. Ӯ аз ҷаҳон ҷудо буд, ва бо вуҷуди ин Ӯ ҷаҳонро дар атрофи худ дигаргун менамуд. Мо бояд оиди он дуо гӯем, ки дар ҳаёти худ ҳамин гуна мувозинатро ёбем. Аз як тараф, мо наметавонем тамоман аз ҷаҳон ҷудо шавем, аммо аз тарафи дигар мо наметавонем ба ҷаҳон монанд шавем ва аз рӯи қоидаҳои он зиндагӣ кунем, вагарна одамон байни мо ва ҷаҳон фарқеро намебинанд. Исо ҳеҷ гоҳ мақсадашро аз назар дур намекард, ҳеҷ гоҳ дидани дурнамои абадиятро бас намекард. Мо низ даъват шудаем, ки ҳамин тавр кунем. Оиди он гуо гӯй, ки ҳамеша дар ёд дошта бошӣ, ки кистӣ, ба чӣ даъват карда шудаӣ ва абадиятро дар куҷо гузарондан мехоҳӣ.

6. Исо ба Худо итоаткор буд. Яке аз хусусиятҳои ҳайратовартарини Исо он буд, ки Ӯ, ки Худованд буд, бо вуҷуди ин бо хости Худ ҳеҷ корро намекард. Ӯ ба Худо дуо мегуфт ва бе фармудаҳои Ӯ ҳеҷ кор намекард. Мо низ бояд ҳамин тавр рафтор намоем: «Касе гӯяд, ки дар Ӯ собит мемонад, вай бояд тавре рафтор кунад, ки Ӯ рафтор мекард» (1 Юҳ. 2:6). Исо то дами марг итоаткор буд. Оё сатҳи аз ин баландтари итоаткорӣ имконпазир аст? Ӯ таъиноти Худро ба ҷо овард, чунки оиди корҳои бузурге ки баъди марг ва эҳёи Ӯ ба амал меоянд, медонист. Мо бояд ба Ӯ тақлид намоем, «ва ба Сарвар ва Комилкунандаи имони мо, яъне Исо, назар дӯзем, ки Ӯ ба ҷои шодие ки Ӯро дар пеш буд, ба хорӣ беэътиноӣ намуда, ба салиб тоб оварда ва ба ямини тахти Худо бинишаст. Дар бораи Ӯ фикр кунем, ки аз дасти гуноҳкорон ба чунин хорӣ тоб овард, то ки шумо дар ҷонҳои худ хаста ва суст нашавед» (Ибр. 12:2–3). Аз Худо мадад бихоҳ, то дарк кардани худ ва барои Ӯ зистанро ёд гирӣ.

7. Исо нур буд. Одамон сӯи нур майл мекунанд, ва мо мехоҳем, ки онҳо сӯи нури Худованд, ки дар мо фурӯзон аст, майл намоянд. Исо гуфтааст: «…Ман Нури ҷаҳон ҳастам; ҳар кӣ Маро пайравӣ кунад, дар торикӣ роҳ напаймояд, балки нури ҳаётро ёбад» (Юҳ. 8:12). Мо дар торикӣ гаштан намехоҳем; мо мехоҳем дар нур сокин бошем, чунон ки Ӯ дар нур сокин аст.

Аз Худо хоҳиш бикун, ки туро ба Масеҳ монанд гардонад, то ки ба ҳама ҷое ки ту биёӣ, одамон бозистода бигӯянд: «Ба мо он чиро, ки ту медонӣ, ошкор намо. Дар ту чӣ чизи махсус ҳаст? Чӣ кор кунем, то ҳамон чиро дошта бошем, ки ту дорӣ?» Ва он вақт ту метавонӣ ба онҳо ҳақиқатро оиди сарчашмаи нур дар ботинат ошкор намоӣ.

Барои неъматҳои оянда

Сабабе ки аз боиси он Худо ёддоштҳои туро пок намекунад, дар он аст, ки Ӯ мехоҳад, ки гузаштаи ту барои ба ҷо овардани хизмате ки барои ту пешакӣ муқаррар шудааст, ёрӣ диҳад. Он метавонад ҳама чизи бадро аз гузаштаи ту гирифта, ба баракати бузургтарин табдил диҳад, ки дар оянда ба ту медиҳад. Ӯ асоси хизмати Туро ба Ӯ устувор мекунад, ва он вақт ту нури Ӯро ба одамони дигар мерасонӣ.

Маҳз аз ҳамин сабаб Худо мехоҳад, ки ту аз хатоҳои худ дарси ибрат гирӣ ва шаҳодат дода тавонӣ, ки Ӯ туро аз хотираҳои дарднокат озод кардааст. Аммо Худованд намехоҳад, ки ту бо гузашта зистанро давом диҳӣ. Ӯ мехоҳад, ки ту гузаштаи худро на чун пешгӯӣ оиди ояндаи худ, балки чун китобе хонӣ. Ӯ мехоҳад, ки ту ҳамаи он чиро, ки дар қафост, аз хотир бароварда, ба пеш ҳаракат кунӣ (ниг.: Флп. 3:13).

Бисёр касон ояндаеро, ки Худо барои онҳо омода намудааст, ба даст намеоваранд, чунки дар гузаштаи худ дармондаанд. Намунаи равшани ин — ҳаёти одамонест, ки замоне рад карда шудаанд, ва акнун метарсанд, ки ин боз такрор мешавад. Онҳо аз тарафи одамони дигар нисбати худ муносибати бадро интизоранд ва дар суханон ва рафтори онҳо танҳо душманиро мебинанд. Аз ҳамин сабаб онҳо тарс доранд, ҳамеша хашмгин ҳастанд, аз чизе ранҷидаанд ва ба эродҳои атрофиён аксуламали дарднок мекунанд. Дигар хел карда гӯем, тарси рад шудан муносибати нохушеро, ки онҳо беш аз ҳама аз он метарсанд, ба вуҷуд меоварад. Доираи сарбаста ба вуҷуд меояд.

Ҳар гуна бор аз гузашта, ки ту онро бардошта мегардӣ, ба атрофиён намоён аст. Он чизи бад, ки бо мо рӯй додааст, ва он чизи нек, ки рӯй надодааст, ҳатман дар мо таъсир мегузорад, аз ҳамин сабаб одамон тафсилотро надонанд ҳам, мебинанд, ки мо бори гарони хотираҳоро дорем. Аммо агар ту аз Ӯ хоҳиш кунӣ, Худо туро аз гузаштаат озод мекунад ва онро барои ҷалоли Худ истифода мебарад.

Дуо