<< Ortga
|
|
Генри Нювен
Севимли инсоннинг ҳаёти
|
|
|
|
|
Мазкур китоб катта дўстликнинг маҳсулидир ва ўйлашимча, агар бу дўстлик тарихини сизга ҳикоя қилиб берсам, ёзганларимни тушунишингиз сизга осон бўлади. Бундан ўн йилдан сал кўпроқ вақт аввал, Мен Йель илоҳиёт мактабида дарс берганимда, “Нью-Йорк таймс”нинг якшанба сони учун қисқача очерклар ёзадиган журналист мендан интервью олиш учун олдимга келди. Газетанинг бу сафарги сони Коннектикут штатига бағишланганди. Журналистни Фред Брэтмен дея аташарди. Мен суҳбатнинг бошидан ғазаб ва ҳайрат туйғуси мени эгаллаб олганини тушундим. Журналистнинг ўз ишига қизиқиши йўқлиги тобора аён бўлиб боргани жаҳлимни қўзғатаётганди. Кимдир унга мен ҳақимда ёзиш қизиқарли бўлишини айтган. У уриниб кўришга қарор қилган, бироқ мен ўз шахсимга ёки мен ҳақимда ёзишга алоҳида бир қизиқишини пайқамадим. Унинг олдида охир-оқибат ўзи учун ҳеч қандай аҳамиятга эга бўлмаган вазифани бажариш масъулияти турарди. Шундай бўлсада, бу навқирон инсонда ўзига тортувчи нимадир бор эди, негаки бефарқлик ниқоби остида ўрганиш ва яратишга чанқоқ қалб яшаётгандек туюларди. Мен негадир ўз қаршимда ҳаддан зиёд иқтидорли, ўз қобилиятларини қаерда қўллашга ҳали бир қарорга келмаган инсон турганини билардим.
|
