Инҷили Юҳанно 14 Боб
1 Исо суханашро давом дода гуфт: «Бигзор дилҳоятонро ғаму ғусса фаро нагирад! Ба Худо имон оваред ва ба Ман низ имон оваред!
2 Дар хонаи Падари Ман ҳуҷраҳо бисёранд. Агар чунин намебуд, магар Ман ба шумо мегуфтам, ки рафта, барои шумо ҷой тайёр мекунам?
3 Вақте ки Ман меравам ва барои шумо ҷой тайёр мекунам, баргашта, шуморо пеши Худ мебарам, то дар ҷое, ки Ман ҳастам, шумо ҳам бошед.
4 Шумо роҳро ба он ҷое, ки Ман меравам, медонед».
5 Он гоҳ Тумо ба Ӯ гуфт: «Хоҷа, мо намедонем, ки Ту ба куҷо меравӣ. Пас роҳро аз куҷо дониста метавонем?»
6 Исо ба ӯ гуфт: «Ман роҳ, ҳақиқат ва ҳаёт ҳастам. Ҳеҷ кас пеши Падар намеояд, магар ин ки фақат ба воситаи Ман.
7 Модоме ки шумо Маро мешиносед, Падарамро ҳам мешиносед. Аз имрӯз эътиборан шумо Ӯро мешиносед ва Ӯро дидаед!»
8 «Хоҷа! – гуфт ба Ӯ Филиппус, – Падарро ба мо нишон деҳ ва ин бароямон кифоя аст».
9 Исо дар ҷавоб гуфт: «Ман ин қадар ҳамроҳи шумо будам ва ту, Филиппус, Маро то ҳол намешиносӣ? Ҳар кӣ Маро дида бошад, Падарро дидааст. Пас чӣ гуна ту „Падарро ба мо нишон деҳ“ мегӯйӣ?
10 Магар бовар намекунӣ, ки Ман дар Падар ҳастам ва Падар дар Ман аст? Суханонеро, ки Ман ба шумо мегӯям, аз Худам намегӯям. Падарам, ки дар Ман аст, корҳои Худро иҷро мекунад.
11 Ба Ман бовар кунед, ки Ман дар Падар ҳастам ва Падар дар Ман аст. Вагарна ба хотири он корҳое, ки мекунам, бовар кунед.
12 Ба шумо сухани ҳақ ва ростро мегӯям, ҳар шахсе, ки ба Ман имон оварад, корҳоеро, ки Ман мекунам, ӯ ҳам мекунад. Он шахс, инчунин, корҳои аз он бузургтареро мекунад, чунки Ман ба назди Падарам меравам.
13 Инчунин, ҳар чиро, ки аз номи Ман талаб кунед, Ман иҷро мекунам, то ки шуҳрату ҷалоли Падар дар Писар намоён гардад.
14 Агар ба номам чизеро аз Ман талаб кунед, Ман онро иҷро хоҳам кард.
15 Агар шумо Маро дӯст доред, фармонҳои Маро иҷро мекунед.
16 Он гоҳ Ман аз Падарам хоҳиш мекунам ва Ӯ ба шумо Пуштибони дигареро медиҳад, ки то абад бо шумо мемонад.
17 Ин Рӯҳи ростӣ аст, ки ҷаҳон Ӯро қабул карда наметавонад, чунки Ӯро на мебинаду на мешиносад. Вале шумо Ӯро мешиносед, чун Вай ҳамроҳи шумо аст ва дар вуҷуди шумо мешавад.
18 Ман шуморо бепарастор намегузорам: ба назди шумо бармегардам.
19 Ба наздикӣ ҷаҳон Маро дигар намебинад, вале шумо Маро хоҳед дид. Азбаски Ман зиндаам, шумо ҳам зинда хоҳед буд.
20 Дар он рӯз хоҳед донист, ки Ман дар Падарам ҳастам ва шумо дар Ман ҳастед ва Ман дар шумо.
21 Ҳар кӣ бо фармонҳои Ман розӣ шаваду онҳоро иҷро кунад, вай касест, ки Маро дӯст медорад ва ҳар кӣ Маро дӯст дорад, ӯро Падари Ман ҳам дӯст медорад. Ман низ ӯро дӯст медорам ва Худро ба ӯ ошкор мекунам».
22 Яҳудои дигар, на он Яҳудои Исқарют гуфт: «Хоҷа, ин чӣ тавр мешавад, ки Ту Худро ба мо зоҳир мекунӣ, аммо на ба ҷаҳон?»
23 Исо дар ҷавоби ӯ гуфт: «Ҳар кӣ Маро дӯст дорад, каломи Маро риоя мекунад. Он гоҳ Падари Ман ҳам ӯро дӯст медорад. Мо пеши ӯ меоем ва ҳамроҳи ӯ зиндагӣ мекунем.
24 Касе ки Маро дӯст намедорад, суханони Маро иҷро намекунад. Он сухане, ки шумо мешунавед, аз Ман нест, балки сухани Падар аст, ки Маро фиристодааст.
25 Ман ин суханонро ба шумо ҳанӯз ки бо шумо ҳастам, мегӯям.
26 Вале Пуштибон, Рӯҳулқудс, ки Ӯро Падар аз номи Ман ба шумо мефиристад, ҳама чизро ба шумо ёд медиҳад ва ҳар сухани Маро ба шумо хотиррасон мекунад.
27 Ман оромиро бо шумо мемонам, оромии Худамро ба шумо медиҳам. Ман онро ба шумо на ба он тавре медиҳам, ки ҷаҳон медиҳад. Ғаму ғуссаро аз дилҳоятон дур кунеду ҳаросон нашавед!
28 Шумо аллакай суханони гуфтаи Маро шунида будед, ки Ман меравам ва ба назди шумо бармегардам. Агар Маро дӯст медоштед, хурсанд мешудед, ки Ман ба пеши Падар меравам, зеро Падар аз Ман бузургтар аст.
29 Ана Ман инро пеш аз ба амал омаданаш ба шумо гуфтам, то вақте ки ин ҳодиса ба амал меояд, имон оваред!
30 Ман дигар вақти дароз бо шумо гап намезанам, чунки ҳукмрони ин ҷаҳон, яъне шайтон омада истодааст. Вай бар Ман ҳеҷ қудрате надорад,
31 вале Ман аз рӯйи фармони Падар, ки ба Ман додааст, ин корро мекунам, то ҷаҳон бидонад, ки Ман Падарро дӯст медорам. Бархезед, биёед, аз ин ҷо меравем!»
Бобҳо: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21